نمايد. در اين موارد بايد براى رفع مانع اقدام كرد، وگرنه به صورت طبيعى عوامل مختلفى براى «تجاذب» انسان‌ها وجود دارد كه به شكل‌هاى مختلف موجب نزديكى و جذب آنها به يكديگر مى‌شود.

عامل طبيعى ارتباط و انجذاب به حدى قوى است كه حتى دو انسان كاملا بيگانه از هم را كه هيچ شناختى از يكديگر ندارند و حتى زبان يكديگر را نمى‌فهمند به سوى هم مى‌كشاند. براى مثال، فرض كنيد انسانى به سبب آن‌كه راه را گم كرده، يا به هر دليل ديگرى، چندين روز است كه از انسان‌هاى ديگر به دور افتاده و تك و تنها در جايى واقع شده است. آن‌جايى هم كه قرار گرفته، مكانى سرسبز و خرم است كه آب گوارا و ميوه‌ها و غذاهاى گوناگونى به صورت طبيعى در دسترس او قرار دارد و از اين نظرها مشكلى ندارد. اين انسان اگر پس از چند روز به يك‌باره از دور انسانى را ببيند با شتاب به سوى او مى‌رود كه ببيند كيست، تا با او انسى بگيرد و از تنهايى به درآيد. اين دو انسان وقتى به يكديگر مى‌رسند غير از اين‌كه هيچ سابقه آشنايى با هم ندارند چه‌بسا اصلا زبان يكديگر را هم نفهمند، اما با اين حال هر كدام مى‌بيند به طور طبيعى ميل دارد در كنار ديگرى بنشيند و با او انس بگيرد. اين يك عاطفه طبيعى است كه خداوند در وجود انسان‌ها قرار داده كه باعث مى‌شود انسان‌ها به طور خودكار دوست داشته باشند با هم مأنوس باشند و از يكديگر فرار نكنند و به دنبال دورى و جدايى از هم نباشند. همان‌گونه كه اشاره شد، عوامل مختلفى هست كه چنين نقشى را ايفا مى‌كند و وجود آنها در نهاد و فطرت انسان او را به سوى برقرارى ارتباط با انسان‌هاى ديگر و تلاش براى حفظ و تحكيم آن سوق مى‌دهد.