پيش به يكديگر نزديك شوند و پيوند عاطفى عميقى بين آنها به وجود آيد.

نوعى ديگر از اين عاطفه، عاطفه‌اى است كه بين دو همسر به وجود مى‌آيد. عاملى طبيعى سبب مى‌شود كه زن و مرد به سوى يكديگر جذب شوند. پس از تشكيل خانواده نيز به طور طبيعى انس و الفتى خاص بين زن و مرد پديد مى‌آيد و هر يك احساس مى‌كند كه در كنار ديگرى به آرامشى خاص مى‌رسد؛ آرامشى كه از هيچ طريق ديگرى حاصل نمى‌شود. قرآن كريم در اين باره مى‌فرمايد:

وَمِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَة؛[1] و از نشانه‌هاى او اين است كه از [نوع]خودتان همسرانى براى شما آفريد تا بدان‌ها آرام گيريد، و ميانتان دوستى و مهربانى قرار داد.

خداى متعال بشر را به گونه‌اى آفريده كه آرامش مرد در سايه زندگى با همسرش تأمين مى‌شود و همين‌طور به‌عكس، زن در كنار مرد است كه آرامش خاطر پيدا مى‌كند. اين گرايش زن و مرد به يكديگر، عامل طبيعى ديگرى است كه انسان‌ها را به يكديگر نزديك مى‌كند و موجب حفظ و تقويت رابطه بين آنها مى‌شود.

غير از اين دو نمونه كه ذكر شد، عوامل مختلف ديگرى نيز وجود دارد كه به همين ترتيب سبب ايجاد رابطه و پيوند بين انسان‌ها و نزديكى آنها به يكديگر مى‌شود. البته در اين راه ممكن است موانع مختلفى پيش بيايد كه جلوى تأثير اين عوامل طبيعى را بگيرد و تأثير آنها را مختل