فراوان داريم مواردى كه دو عبادت را با هم مقايسه مى‌كند و مى‌فرمايد اين از آن افضل است. در اين موارد بايد توجه داشت كه معنا و مراد آن نيست كه يك عبادت جاى عبادت ديگر را مى‌گيرد. اين قبيل روايات مثل اين است كه كسى بگويد: «آب از غذا افضل است، چرا كه آدمى اگر آب نخورد طولى نمى‌كشد كه مى‌ميرد، ولى تا مدت‌ها مى‌تواند بدون غذا زنده بماند». آيا معناى اين سخن آن است كه انسان مى‌تواند به جاى غذا آب بخورد؟! روشن است كه افضل بودن آب از غذا تنها از همين جهتى است كه بيان شده، نه آن‌كه مقصود آن باشد كه هيچ غذا نخوريم و به جاى آن هميشه آب بنوشيم! بدن هم به آب و هم به غذا نياز دارد و براى زنده ماندن و حفظ سلامتى، انسان بايد هر دو را مصرف كند. به همين منوال در روايات هم، براى مثال، اگر گفته شود نماز از روزه افضل است، بدان معنا نيست كه انسان ماه رمضان روزه نگيرد و به جاى آن نماز بخواند! يا اگر گفتند جهاد از نماز افضل است، كسى بگويد من به جبهه مى‌روم و شبانه‌روز مى‌جنگم و ديگر نماز نمى‌خوانم! در اين‌جا هم كه مى‌فرمايد اصلاح ذات‌البين از نماز و روزه افضل است، معنايش آن نيست كه پس من نماز نخوانم و به جاى آن بروم و دو مسلمان را آشتى بدهم كه ثوابش از هزار نماز هم بيشتر است. بلى، اگر كسى اصلاح ذات‌البين انجام دهد ثواب هزار نماز و بيشتر را به او مى‌دهند، اما اين كار جاى نماز را نمى‌گيرد. اينها هر كدام اثر خود را دارند و انسان براى تكامل خود نياز دارد كه به هر دو توجه كند. نماز يك واجب است كه بايد به جاى خود انجام شود و اصلاح ذات‌البين هم واجبى ديگر است كه بايد در محل خويش انجام پذيرد. البته اگر اين دو واجب در برخى جهات مقايسه شوند ممكن است گفته شود يكى از ديگرى افضل است. شبيه اين تعبير در مورد امر