ضميمه مى‌شود و سرانجام كار به جايى مى‌رسد كه گاهى انسان به قتل و نابودى برادر مؤمن خود كمر مى‌بندد!!

اختلاف حقيقتاً خانمان‌سوز و دودمان‌برانداز است. اختلاف باعث مى‌شود شاگرد نسبت به كلاس و درس استاد بى‌رغبت شود و درس او را ترك كند يا اگر هم بنشيند، به سخن او گوش ندهد. اختلاف سبب مى‌گردد روابط دوستانه و صميمانه زن و شوهر در محيط خانه سست شود و به سردى بگرايد. اين طبيعت كدورت و اختلاف است كه در هر جا ريشه پيدا كند افراد را از يكديگر دور مى‌سازد. هنگامى كه بين دو نفر كينه و كدورتى به هم مى‌رسد، علاوه بر جدايى فيزيكى، قلب و روح آنها نيز از هم دور مى‌شود و ديگر نه مايلند به يكديگر خدمتى بكنند، نه حاضرند از هم كمكى بگيرند، و حتى اين امر را براى خود ننگ و عار مى‌دانند و خلاصه، اختلاف سبب مى‌شود مرتباً بر محروميت‌هاى هر دو طرف افزوده شود.

اين‌جا است كه اسلام با توجه به اهميت اين مسأله و آثار و عواقب و پى‌آمدهاى بسيار مضر و خطرناك اختلاف، وارد معركه مى‌شود و در پى چاره برمى‌آيد. اميرالمؤمنين(عليه السلام) در آخرين سفارش‌هاى خود به پيروان و دوست‌دارانش، قبل از توصيه به نماز و روزه، مسأله اصلاح ذات‌البين و آشتى‌دادن بين‌مؤمنان را گوشزدمى‌كند و از كلام‌پيامبر(صلى الله عليه وآله) شاهد مى‌آوردكه:

فَإِنِّي سَمِعْتُ جَدَّكُمَا(صلى الله عليه وآله) يَقُولُ: صَلاَحُ ذَاتِ الْبَيْنِ أَفْضَلُ مِنْ عَامَّةِ الصَّلاَةِ وَالصِّيَامِ؛

اصلاح بين دو مسلمان و دو برادر مؤمن از هر نماز و روزه‌اى افضل‌است.

تذكر يك نكته

اين‌جا به مناسبت، تذكر نكته‌اى خالى از فايده نيست: ما در روايات