باشد: اَنَا وَحَقِّكَ عَلَىَّ لَكَ مُحِبٌّ فَبِحَقّي عَلَيْكَ كُنْ لي مُحِبّا؛ به آن حقّى كه تو بر من دارى تو را دوست دارم. پس به خاطر آن حقّى كه من بر تو دارم تو نيز من را دوست داشته باش.

اين تعبير لطافت بيش‌ترى از تعبير اوّل دارد، چرا كه در اين صورت خداوند براى مردم حقّى قائل شده و به آن حق سوگند ياد مى‌كند، چنان‌كه در قرآن مى‌فرمايد: «وَكانَ حَقًّا عَلَيْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِين؛[1] نصرت مؤمنان حقّى است بر عهده ما».

آثار محبّت الاهى

در برخى از روايات به آثار و نتايج اين محبّت اشاره شده است. چنان‌كه در حديث قدسى آمده است كه خداوند خطاب به حضرت موسى(عليه السلام) مى‌فرمايد:

«يَا ابْنَ عِمْرانَ! كَذَبَ مَنْ زَعَمَ اَنَّهُ يُحِبُّني فَاِذا جَنَّهُ اللَّيْلُ نامَ عَنّي. اَلَيْسَ كُلُّ مُحِبٍّ يُحِبُّ خَلْوَةَ حَبيبِهِ؟؛[2] اى پسر عمران! دروغ مى‌گويد كسى كه گمان مى‌كند مرا دوست دارد ولى وقتى كه شب جهان را فرا مى‌گيرد مى‌خوابد، آيا چنين نيست كه محبّ خلوت با محبوب خود را دوست مى‌دارد»؟

آيا به راستى در اين ادّعاى محبّت صادق است كسى كه شب مى‌خوابد و يادى از محبوب خود نمى‌كند؟ در روايت ديگرى آمده است كه انسان وقتى براى نماز شب بيدار مى‌شود خوب است چند دعا بخواند كه يكى از آن‌ها چنين است: