اِلهي غارَتْ نُجُومُ سَمائِكَ وَ نامَتْ عُيُونُ اَنامِكَ وَ غَلَّقَتِ الْمُلُوكُ عَلَيْها اَبْوابَها وَ طافَ عَلَيْها حُرّاسُها وَ خَلا كُلُّ حَبيب بِحَبِيبِهِ وَ اَنْتَ الْمَحْبُوبُ اِلَى؛[1]خداوندا، ستارگان آسمان تو غروب كردند و چشم‌هاى بندگان تو به خواب رفته‌اند و پادشاهان درهاى خود را بسته‌اند و نگهبانان بر گرد كاخ‌هاى آن‌ها مى‌گردند و هر محبّى با محبوب خود خلوت كرده است و تو محبوب من هستى.

آرى، وقتى كه انسان از بستر نرم و گرم و خواب ناز برمى‌خيزد و به آسمان نگاه مى‌كند و آيات الاهى را مى‌بيند، زير لب با زمزمه: «إِنَّ فِي خَلْقِ السَّماواتِ وَالأَْرْضِ وَاخْتِلافِ اللَّيْلِ وَالنَّهارِ لآَيات لاُِولِي الأَْلْبابِ»[2] با محبوب خود خلوت مى‌كند. به هر حال علامت ساده محبّت آن است كه محبّ دوست دارد نام محبوب خود را زياد بشنود و به او زياد توجّه كند. اين آزمون خوبى است. اگر كسى، وقتى كه نام خدا را مى‌شنود خوشحال و شاد مى‌شود و گوش فرا مى‌دهد تا بيش‌تر بشنود و خسته نمى‌شود، نشانه آن است كه به خدا محبّت دارد، ولى اگر بى‌اعتنايى مى‌كند و زود خسته مى‌شود و از شنيدن كلام الاهى ملول مى‌گردد، پيداست كه محبّت او ضعيف و يا در حدّ صفر است.

كسى كه خدا را دوست دارد آن‌چه را كه منسوب به خداست نيز مانند كعبه (بيت الله الحرام) و ساير مساجد را دوست مى‌دارد و وقتى كه وارد آن‌ها مى‌شود دو ركعت نماز تحيّت مى‌خواند و از تماشاى خانه محبوبش لذّت مى‌برد.