خداوند است که اولياي خدا و کساني که به آخرت باور و يقين دارند، اميد رسيدن به آن را دارند؛ چراکه ملاقات عمومي براي مؤمن و کافر حاصل مي‌گردد و لازم نيست خداوند اميدواران بدان را استثنا كند. پس اگر خداوند مي‌فرمايد:

«هر کس به لقاي پروردگار خود اميد دارد»، با وجود اين كه اميد نداشتن به اين لقا سوي ديگر قضيه است، لقاي خاص و ملاقات خدا از نگرش عرفاني را مد نظر دارد که برخي بدان اميد ندارند. راه دست‌يابي به اين لقا و برخوردار گشتن از ولايت و رحمت بي‌نهايت خداوند اين است که انسان اعمال صالح انجام دهد و به پروردگار خويش شرک نورزد و در سلك اولياي خدا و كساني باشد كه به آخرت يقين و به آن لقا اميد دارند.

جستاري در مفهوم ظن به لقاي الهي

در قرآن علاوه بر «يقين» به آخرت، «ظن» به آخرت نيز به کار رفته است و اين دو تعبير در مورد لقاي الهي نيز کاربرد قرآني دارد:

«قَالَ الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُوا اللهِ كَم مِّن فِئَه قَلِيلَه غَلَبَتْ فِئَه كَثِيرَه بِإِذْنِ اللّهِ...؛[1] [اما] کساني که باور داشتند خداي را ديدار خواهند کرد. گفتند چه بسا گروه اندک بر گروهي بسيار، به اذن خدا پيروز شدند».

مي‌توانيم در اين گونه موارد، مانند برخي از مفسران كه يکي از معاني