آنچه در نشست‌هاي پيشين گفتيم، مي‌توانيم علاوه بر تطبيق واژه «لقا» و «ملاقات الهي» بر ملاقات عام خداوند، لقاي خاص را مدلول اشاره‌اي اين آيات بدانيم؛ چون گاهي برخي از جملات و الفاظ در کنار دلالت آشكار خود، دلالت ديگري نيز دارند که اهل فن آن را «دلالت اشاره‌اي» مي‌نامند.

راه نيل به لقاي محبوب

پس از آن که روشن شد همه انسان‌ها در قيامتْ خداوند را ملاقات مي‌کنند و لقاي مطلوب آن ملاقاتي است که انسان از جوار و همنشيني با خداوند بهره‌مند گردد و با انس با خداوند و مشاهده و دريافت رحمت بي‌نهايت وي به سعادت، سرور و لذت بي‌نهايت دست يابد، اين پرسش مطرح مي‌شود که راه دست‌يابي به لقاي خاص و مطلوب خداوند چيست؟ خداوند در برخي از آيات قرآن پاسخ اين پرسش را عمل صالح و شرک نورزيدن به خداوند معرفي كرده است:

«فَمَن كَانَ يَرْجُو لِقَاء رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صَالِحاً وَلا يُشْرِكْ بِعِبَادَه رَبِّهِ أَحَدا؛[1] پس هر کس به لقاي پروردگار خود اميد دارد بايد به کار شايسته بپردازد و هيچ کس را در پرستش پروردگارش شريک نسازد».

مي‌توان گفت که مراد از «لقاي خداوند» در اين آيه لقاي خاص