«ظن» را علم مي‌دانند، بگوييم ظن به معناي علم و يقين است؛ زيرا انسان بايد به آخرت يقين داشته باشد كه نشانه رستگاري و هدايت انسان است. از اين جهت خداوند يقين به آخرت را از ويژگي‌هاي اهل تقوا برمي‌شمارد و مي‌فرمايد:

«والَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ وَبِالآخِرَه هُمْ يُوقِنُون؛[1] و آنان که بدانچه به سوي تو فرود آمده و به آنچه پيش از تو نازل شده است، ايمان مي‌آورند و به آخرت يقين دارند».

اما بايد توجه داشت كه؛ زيرا در برخي از آيات قرآن ظن به معناي اصلي خودش و در برابر علم و يقين به كار رفته است و ظهور آن آيات، تأويل ظن به علم و يقين را برنمي‌تابد، آن جا كه خداوند از بنده گنه‌کار خود نقل مي‌کند که:

«مَا أَظُنُّ السَّاعَه قَائِمَه؛[2] گمان ندارم که رستاخيز برپا شود».

و يا:

«وَإِذَا قِيلَ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَالسَّاعَه لَا رَيْبَ فِيهَا قُلْتُم مَّا نَدْرِي مَا السَّاعَه إِن نَّظُنُّ إِلَّا ظَنًّا وَمَا نَحْنُ بِمُسْتَيْقِنِين؛[3] و چون گفته شد وعده خدا راست است و شکي در رستاخيز نيست، گفتيد: ما نمي‌دانيم رستاخيز چيست. ما جز گماني نمي‌پنداريم و [به آن] يقين نداريم».