تَسْتَكْبِرُونَ فِي الأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَبِمَا كُنتُمْ تَفْسُقُون؛[1] و آن روز که كافران را بر آتش عرضه مي‌دارند [به آنان مي‌گويند:] نعمت‌هاي پاکيزه خود را در زندگي دنيايتان [خودخواهانه] صرف کرديد و از آن‌ها برخوردار شديد؛ پس امروز به [سزاي] آن که در زمين به ناحق سرکشي مي‌کرديد و به سبب آن که نافرماني مي‌کرديد، به عذاب خفت [آور] کيفر مي‌شويد».

انسان گمان مي‌کند دنيا مقصد و محل اقامت است، بي خبر از آن که هم او و هم محيطي که در آن زندگي مي‌کند در حرکت و دگرگوني هستند و روزي مرگ او فرا مي‌رسد و همه چيز نابود مي‌شود. بنابراين نبايد به دنيا و نعمت‌هاي نابود شدني آن دل‌بست و بايد آن‌ها را در جهت انجام تکاليف و کسب رضاي خداوند به کار گرفت و در بهره‌برداري از آن‌ها حدود الهي را رعايت کرد؛ چراکه

«مَا عِندَكُمْ يَنفَدُ وَمَا عِندَ اللّهِ بَاق؛[2] آنچه پيش شماست تمام مي‌شود و آنچه پيش خداست پايدار است».

امکان تداعي حرکت و لقاي خاص از آيه شريفه

روشن شد مراد از حرکت در آيه مورد بحث، زندگي همراه با رنج و زحمت در بستر حرکت عمومي جهان است و سرانجام، حرکت عمومي انسان‌ها، ملاقات عمومي با خداوند در آخرت است و نيز روشن شد لقاء