خداست؛ سرايي که هيچ کس بدون اذن الهي نمي‌تواند کاري انجام دهد. از آيات مربوط به معاد علاوه بر اين پيام كلي مطالب ديگري نيز استفاده مي‌شود، از جمله، زندگي دنيا گذرا و داراي سيري و حرکتي يک سويه و برگشت‌ناپذير است و عمر انسان که با گذشت زمان از آن کاسته مي‌شود و جايگزين ندارد، بسيار ارزشمند مي‌باشد، پس تا فرصت باقي است بايد از آن استفاده کرد و براي تأمين سعادت ابدي کوشيد و لحظه‌اي براي انجام اعمال نيک و مسؤوليت‌هايي که خداوند بر عهده ما نهاده را نبايد از دست داد؛ زيرا ممکن است مرگ انسان فرا رسد و فرصت جبران اشتباهات و لغزش‌ها از او گرفته شود.

براي انساني كه مي‌داند با هر نفسي قدمي به سوي آخرت برمي‌دارد و زندگي او سراسر سير و حرکت به سوي مقصد ابدي آخرت است، شرط عقل نيست به جاي پرداختن به آنچه براي آخرتش سودمند است، عمر خود را صرف کارهاي بيهوده‌اي کند که دستاوردي جز عذاب ابدي در پي ندارند. عاقلانه نيست تنها به فکر آسايش و راحتي اين دنيا باشد و سال‌ها تلاش و مثلاً کوشش خود را صرف تهيه خانه‌اي مجلل و باشكوه و چشم‌نواز کند. بايد عمر را در مسير جلب رضايت الهي سپري کرد؛ زيرا شادماني به دست آمده از آن ابدي و جاوداني است و خوشي‌هاي دنيا ناپايدار و گذرا هستند و دنيا و داشته‌هايش ارزش دل بستگي ندارند:

«وَيَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَيِّبَاتِكُمْ فِي حَيَاتِكُمُ الدُّنْيَا وَاسْتَمْتَعْتُم بِهَا فَالْيَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا كُنتُم