فرستادگان خداست. همان حياتي که خداوند مؤمنان را بدان فرا مي‌خواند و مي‌فرمايد:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اسْتَجِيبُواْ لِلّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُم لِمَا يُحْيِيكُم؛[1] اي کساني که ايمان آورده‌ايد، چون خدا و پيامبر شما را به چيزي فراخواندند که به شما حيات مي‌بخشد، آنان را اجابت کنيد».

در آيه ديگر، خداوند درباره جايگاه و بزرگي انسان برخوردار از حيات مطلوب و برتري آن بر کسي که در تاريکي‌ گناهان گرفتار است، مي‌فرمايد:

«أَوَ مَن كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَن مَّثَلُهُ فِي الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِّنْهَا كَذَلِكَ زُيِّنَ لِلْكَافِرِينَ مَا كَانُواْ يَعْمَلُون؛[2] آيا کسي که مرده [دل] بود و زنده‌اش گردانيديم و براي او نوري پديد آورديم تا در پرتو آن در ميان مردم راه برود، همانند کسي است که گويي گرفتار در تاريکي‌هاست و از آن بيرون آمدني نيست؟ اين گونه براي کافران آنچه انجام مي‌دادند، زينت داده شده است».

خداوند قرآن را بيم‌دهنده براي کسي که حيات مطلوب دارد، معرفي مي‌کند:

«لِيُنذِرَ مَن كَانَ حَيًّا وَيَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكَافِرِين؛[3]تا هر که را