[دلي] زنده است، بيم‌ دهد و گفتار [خدا] درباره کافران محقق گردد».

عذاب حرمان از مشاهده و انس با خدا در قيامت

روشن شد در قيامت که عالم لقاء و ملاقات با خداست، کساني به هنگام ملاقات او را نمي‌بينند. البته آنان که با کفر و طغيان خويش در دنيا، خشم و غضب خداوند را براي خويش فراهم آورده‌اند، بايد در قيامت که همه در موقعيتي هستند که سخت نيازمند مشاهده خداوند و لذت بردن از آن هستند، از لذت مشاهده پروردگار خويش محروم گردند و اين حرمان رنج و عذابي جانکاه براي آنان خواهد بود. کسي كه احساس گرسنگي و تشنگي به او دست مي‌دهد و يا به درد شديدي گرفتار مي‌شود، از اين احساس رنج برده و درصدد رفع آن برمي‌آيد؛ اما اگر با وجود  نياز به آب و غذا، گرسنگي و تشنگي به او دست نداد، در تکاپوي رفع نياز خود برنمي‌آيد. گرچه در دنيا دور بودن از خداوند مصيبت بزرگي است؛ اما از آن جا كه اهميت ارتباط با خدا و زيان و خسارت دور شدن از او را درک نمي‌کنيم و احساس نياز به مشاهده خداوند نداريم، از اين که از وي دور هستيم و از انس با او محروميم، رنج نمي‌بريم. در قيامت چنين نيست. آن جا عالم ملاقات با خدا است و همه عطش بي‌پاياني براي مشاهده خداوند دارند و والاترين نياز و لذت انسانْ شنيدن سخن خداوند مي‌باشد. نياز انسان به انس با خدا وصف‌ناشدني است و در عين  حال سخت‌ترين عذاب الهي و سوزانده‌تر