آيات آن سوره، آيه مورد بحث نيز ناظر به معاد و ديدار انسان با خداوند در جهان آخرت است. با توجه به سياق آيات و نشانه‌هاي موجود در آن سوره، ملاقات انسان با خداوند، در قيامت، امري مسلم و قطعي قلمداد مي‌گردد. حال، اين پرسش مطرح مي‌شود که چگونه همه انسان‌ها، در قيامت، خداوند را ملاقات مي‌کنند، در حالي که قرآن، کفار و گردن‌کشان را از ديدار خداوند در روز قيامت محروم مي‌داند[1]؟ آيا چنين آياتي ناظر به ملاقات عمومي بندگان با خداوند را تخصيص مي‌زنند، يا معنا و مفاد آن‌ها با آيات ناظر به ملاقات عمومي با خداوند منافات ندارد؟

در پاسخ بايد گفت ملاقات با نديدن منافات ندارد و ممکن است کساني خداوند را ملاقات کنند؛ اما او را نبينند و از اين ملاقات بهره‌اي نبرند. کسي که نابينا و ناشنواست، کسي را نمي‌بيند و صدايي را نمي‌شنود و مانعي که در وجود اوست او را از مشاهده و شنيدن سخنان ديگران و در نتيجه انس گرفتن با آنان محروم کرده است و اين مسأله او را رنج مي‌دهد و چنين است حال كافران و طغيانگران. آن‌ها خداوند را ملاقات مي‌کنند؛ اما کفرشان مانع مشاهده خداوند و بهره‌ بردن از اين ملاقات مي‌شود و اين محروميت براي آنان عذاب دردناکي است که لحظه‌اي آنان را رها نمي‌کند. آنان در روز قيامت همانند ديگران در مقام ديدار قرار مي‌گيرند؛ اما کفر و اعمال زشت آنان توفيق مشاهده خداوند را از آنان مي‌گيرد و حسرت ابدي محروم شدن از انس با خداوند آنان را