نسل امویان است، و شیعه نیز هست، از نوادر و عجایب شمرده می شود؛ امّا آن چه به نظر می رسد، او، شیعه بودن را بهانه ای برای بیان مطاعن بنی عبّاس قرار داده، و آن جا که به مطاعن بنی امیّه می رسد به دیده اغماض نگریسته، و به طور اجمال برگزار می کند.

و دیگر آن که در وصف خاندان خویش (امویان) کتاب ها نوشته، و به اندلس (اسپانیا) نزد خلفای اموی فرستاده، و هدایا دریافت نموده است.

این کتاب ها از او است:

1. آداب الغرباء 2. اعماد الشواعر 3. اغانی الکبیر، در باب انواع آوازها و الحان، مغنّیان و خوانندگان و شرح حال آنان که در قاهره و بولاق مصر و نیز لیدن به طبع رسیده است 4. ایّام العرب 5. التّعدیل و الانصاف 6. جمهره النّسب 7. الدّیارات 8. کلام فاطمه علیها السّلام فی الفدک 9. ما نزل من القرآن فی امیرالمؤمنین و اهل بیته علیهم السلام 10. مقاتل الطّالبین، در باب احوال شهدای خاندان ابوطالب که آن را در سال 313ق تألیف نموده، و از معروف ترین تألیفات او است. بارها به طبع رسیده، و به فارسی نیز ترجمه گردیده است.

درباره زندگی او محمّد احمد خلف اللّه کتابی به نام صاحب الاغانی تألیف نموده که به چاپ رسیده است.[1]

ابوالفرج بن واوا

از شعراء و ادبای اصفهان است. وی به عربی شعر می سروده، و این بیت در وصف اصفهان از او است:

[1] نوابغ الرّواه، ص183؛ تاریخ تشیّع اصفهان، صص225 226؛ احقاق الحق، ج12، ص243؛ الفهرست، شیخ طوسی، ص379؛ رجال ابن داوود، ج1، ص26؛ جامع الرّواه، ج2، ص409؛ الاعلام، ج5، ص88؛ دائره المعارف العشرین، فرید وجدی، ج1، ص385؛ هدیه الاحباب، ص42؛ الکنی و الالقاب، ج1، ص138؛ روضات الجنّات، ج5، ص211؛ مرآه الجنان، ج2، ص359؛ مجمل فصیحی، ج2، ص74؛ تاریخ ادبیّات، صفا، ج1، ص642؛ الذّریعه، ج2، صص249 250 و ج21، ص376؛ دائره المعارف فارسی، ج1، ص26، اصفهان (کتاب جوانان)، ص206؛ دانشنامه ایران و اسلام، ج1، صص977 978؛ امل الآمل، ج2، ص108؛ ریحانه الادب، ج7، ص236؛ لغت نامه دهخدا، ذیل «ابوالفرج»، ص716؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص174 175.