الخلفاء الاربعه[1].

ابوالفتوح قمشه ای

ابوالفتوح قمیشه ای، عالم و فاضل و حکیم بوده، و در قرن دوازدهم می زیسته است، و حواشی به شرح اصول کافی نگاشته که آن را فرزندش محمّدمهدی قمیشه ای در نسخه ای از کتاب مرقوم که در تاریخ 26 شعبان 1133ق از کتابت آن فراغت یافته، نقل نموده است.[2]

ابوالفتوح گلستانه*

ابوالفتوح گلستانه، خوشنویس خطّ نستعلیق بوده، و در اواخر حکومت صفویّه می زیسته، از آثار او کتیبه ای گچ بری در مدرسه نیماورد اصفهان است.[3]

ابوالفرج اصفهانی

ابوالفرج اصفهانی، علیّ بن حسین بن محمّد بن احمد بن هیثم بن عبدالرّحمان بن مروان بن عبداللّه بن مروان حمار، ادیب نحوی، لغوی، مورّخ، کاتب و شاعر قرن چهارم هجری.

در سال 284ق در اصفهان متولّد [شد]، و در بغداد نشو و نما یافته، و تحصیل نموده، و باقی عمر را تحت حمایت آل بویه به خصوص مهلّبی وزیر گذرانیده، سرانجام در 14 ذی حجّه 356ق وفات یافته [است]. معروف است که وی شیعه زیدی بوده، و این که او از

[1] الاعلام، ج1، ص294؛ ذیل کشف الظّنون، صص49 و 91؛ هدیه العارفین، ج1، ص204؛ ریحانه الادب، ج7، ص226؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص137؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص173 174؛ طبقات الشّافعیه، اسنوی، ج2، صص196 197؛ مرآه الجنان، ج3، ص498؛ تاریخ اصفهان، جابری، صص293 و 376؛ معجم المؤلّفین، ج2، ص248؛ روضات الجنّات، ج2، ص6؛ الکنی و الالقاب؛ لغت نامه دهخدا، ذیل «اسد»، ص2307؛ فرهنگ بزرگان اسلام ایران، ص92؛ سفرنامه شاردن (قسمت اصفهان)، ص117؛ احقاق الحق، ج2، ص449؛ کشف الظّنون، ج1، ص1؛ مزارات اصفهان، صص73 74.

[2] الذّریعه، ج13، ص98؛ الکواکب المنتشره، ص580؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ص84.

[3] گنجینه آثار تاریخی اصفهان، ص682؛ تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان)، ص181.