مّمّا ذكّروا به ولاتزال تطّلع على‌ خآئِنة مّنهم إلّاقليلا مّنهم فاعف عنهم واصفح إنَّ اللَّه يحبّ المحسنين. [1]

مائده (5) 13

حكومت بنى‌اسرائيل---) همين مدخل، حاكميّت بنى‌اسرائيل‌

حيله‌گرى بنى‌اسرائيل---) همين مدخل، توطئه‌گران بنى‌اسرائيل‌

خانه‌سازى در بنى‌اسرائيل‌

474. مأموريّت موسى و هارون (ع) از سوى خداوند، جهت خانه‌سازى براى بنى‌اسرائيل در شهر مصر:

وأوحينآ إلى‌ موسى‌ وأخيه أن تبوّءا لقومكما بمصر بيوتا واجعلوا بيوتكم قبلة .... [2]

يونس (10) 87

475. مأموريّت بنى‌اسرائيل از سوى خداوند، براى ساختن خانه و رو به روى هم قرار دادن آنها:

وأوحينآ إلى‌ موسى‌ وأخيه أن تبوّءا لقومكما بمصر بيوتا واجعلوا بيوتكم قبلة .... [3]

يونس (10) 87

خداشناسى بنى‌اسرائيل‌

476. خداوند، موجودى جسمانى در ديدگاه قوم موسى:

وإذ قلتم يموسى‌ لن نّؤمن لك حتّى‌ نرى اللّه جهرة فأخذتكم الصَّعقة وأنتم تنظرون.

بقره (2) 55

يسلك أهل الكتب أن تنزّل عليهم كتبا مّن السّمآء فقد سألوا موسى‌ أكبر من ذلك فقالوا أرنا اللّه جهرة ....

نساء (4) 153

خواسته‌هاى بنى‌اسرائيل---) همين مدخل، بهانه‌جويى بنى‌اسرائيل، تنوّع‌طلبى بنى‌اسرائيل، توقّعات بنى‌اسرائيل و خوردنيهاى بنى‌اسرائيل‌

خوردنيهاى بنى‌اسرائيل‌

477. بهره‌مندى بنى‌اسرائيل از غذاها و روزيهاى پاكيزه:

ولقد بوّأنا بنى إسرءيل مبوّأ صدق ورزقنهم مّن الطّيّبت ....

يونس (10) 93

478. منّ و سلوى‌، از خوراكيهاى بنى‌اسرائيل:

وظلّلنا عليكم الغمام وأنزلنا عليكم المنّ والسّلوى‌ كلوا من طيّبت ما رزقنكم .... [4]

بقره (2) 57

وقطّعنهم اثنتى عشرة أسباطا أمما ... وأنزلنا عليهم المنّ والسّلوى‌ كلوا من طيّبت مارزقنكم ....

اعراف (7) 160

[1] تقديم «لعن» بر «قساوت» مى‌تواند اشاره به تأثير لعنت در قساوت باشد.

[2] برداشت ياد شده بر اين اساس است كه «بمصر» متعلّق به «تبوّئا» باشد؛ به اين صورت كه چون بنى‌اسرائيل در مناطق مختلف مصر پراكنده بودند، خداوند با اين دستور مى‌خواست آنان در يك جا متمركز شوند تا در خارج شدنشان از مصر با مشكل مواجه نشوند.

[3] برداشت مذكور مبتنى بر اين است كه لفظ «قبلة» مصدر نوعى به معناى اسم فاعل باشد؛ يعنى: «اجعلوا بيوتكم متقابلة». (الميزان، ج 10، ص 114)

[4] «منّ» در لغت به شربتى شيرين همانند عسل معنا شده است و در معناى «سلوى‌» گفته شده كه پرنده‌اى سفيد رنگ همانند بلدرچين است. (مجمع‌البيان، ج 1- 2، ص 243)