الگو---) اسوه‌

اللَّه‌

اصل اللَّه الإله است و همزه به جهت كثرت استعمال، حذف شده است و «الإله» و «اللَّه» يا به معناى معبودى است كه مستحق عبادت باشد [1] يا به معناى ذاتى كه عقول در آن متحير است‌ [2] و نيز گفته‌اند: اله از ولاه (عشق ورزيدن) بوده و واو به همزه تبديل شده است؛ يا از «لاه يلوه لياهاً» (مستور بودن) است‌ [3] اين چهار معنا از اميرالمؤمنين (ع) درباره «اللَّه» نقل شده است: اللَّه معبودى است كه خلق درباره او حيران و به او عشق مى‌ورزند. اللَّه از ادراك چشم‌ها مستور و از افكار و گمان‌ها محجوب است. [4] اللَّه اسم خاص خداوند است كه به همه اسماى حسنى و افعال برگرفته از آن‌ها متصف مى‌شود و عكس آن (يعنى اتصاف اسما و صفات به اللَّه) استعمال ندارد و لذا صحيح است گفته شود: اللَّه اسم جلاله ذات واجب‌الوجودى است كه مستجمع جميع صفات كمال مى‌باشد. [5] لفظ جلاله «اللَّه» در قرآن، دو هزار و ششصد و نود و هفت بار تكرار شده‌ [6] و پيش از نزول قرآن اين اسم در ميان اعراب جاهلى آشنا بوده است. [7]

الواح موسى‌

الواح، جمع لوح به معناى تخته و صفحه چوبى و غير آن است كه براى ساخت كشتى يا نوشتن به كار مى‌رود [8] و مقصود از الواح موسى (ع) صحيفه‌هايى است كه تورات بر آن نگاشته شده است. [9]

اعطاى الواح‌

1) اعطاى الواح تورات به موسى (ع) از سوى خدا پس از چهل شب توقّف در ميقات:

و وعدنا موسى ثلثين ليلة و اتممنها بعشر فتم ميقت ربّه اربعين ليلة ...* قال يموسى‌ إنّى اصطفيتك على النّاس برسلتى وبكلمى فخذ مآ ءاتيتك وكن مّن الشَّكرين‌* وكتبنا له فى الألواح من كلّ شى‌ء مّوعظة وتفصيلا لّكلّ شى‌ء فخذها بقوّة وأمر قومك يأخذوا بأحسنها سأوريكم دار الفسقين.

اعراف (7) 142 و 144 و 145

[1] مجمع‌البيان، ج 1- 2، ص 93.

[2] الميزان، ج 1، ص 18.

[3] مفردات راغب.

[4] بحارالأنوار، ج 3، ص 222.

[5] الميزان، ج 1، ص 18.

[6] المعجم احصائى.

[7] الميزان، ج 1، ص 18 و آيات 87 زخرف و 136 انعام.

[8] مفردات راغب؛ لسان‌العرب.

[9] مجمع‌البيان، ج 3- 4، ص 733.