[1] . صاحب زبدةالبيان مىگويد: به «فلمتجدوا ماء» استدلال شده كه
جستجو و رفتن براى يافتن آب به اندازه يك تير در سرزمين كوهستانى و دو برابر آن در
دشت لازم است، امّا ايشان اين دلالت را قبول ندارد و مىگويد: جستجو به اندازهاى
كه نبود آب نزد مكلّف محقّق شود، مثلًا در اثاثيّه و حوالى خود، آنجاهايى كه
احتمال وجود آب را مىدهند بررسى كند، شايسته است. (زبدةالبيان، ص 45-/ 46)
[2] . حسين بن ابىطلحه گويد: از عبد صالح [امام كاظم عليه
السلام] درباره سخن خداى- عزّوجلّ-: «او لامستم النّساء فلمتجدوا ماء ...»
پرسيدم: حدّ نيافتن آب چيست؟ فرمود: اگر با خريدن و غير آن نتوانيد آن را بيابيد.
در جواب اين سؤال كه تا چه مقدار پول بايد براى تهيّه آب داد؟ فرمود: به اندازه
توانايى و دارايى خود. (وسائلالشيعه، ج 2، ص 998؛ البرهان، ج 2، ص 85، ح 17-/ 18)
[3] . رسول خدا صلى الله عليه و آله در پاسخ سؤال از وضو و غسل در
هواى سرد با وجود خطر جانى فرمود: «ولاتقتلوا انفسكم ...». (تفسير عيّاشى، ج 1، ص
236، ح 102؛ تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 472، ح 201؛ البرهان، ج 1، ص 363، ح 8)
[4] . از قيد «فلمتجدوا ماءاً فتيمّموا» برمىآيد كه هر وقت آب
يافت شود تيمّم باطل و تحصيل وضو براى نماز واجب است.