10. بهرهمندى از نعمت بهشت و رهايى از آتش دوزخ، مايه نيل به
رستگارى بزرگ:
وَ لَوْ لا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنْتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ أَ
فَما نَحْنُ بِمَيِّتِينَ إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولى وَ ما نَحْنُ
بِمُعَذَّبِينَ إِنَّ هذا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ.
صافّات (37) 57-/ 60
[1] . آيه «ضرب اللّه» تمثيل براى خداوند و معبودان مشركان است و
جمله «الحمد للّه» ادامه حجّت و استدلال است به اينكه چون خداوند تمامى نعمتها را
عطا نموده است استحقاق حمد را دارد، زيرا معبودان مشركان قادر به چيزى نيستند.
(الميزان، ج 12، ص 300)
[2] . بنا بر قولى، مراد از «سجّداً» خضوع و خشوع است. (التفسير
الكبير، ج 7، ص 551)
[3] . مقصود از «نعمت» در آيه، عصمت، لطف و هدايتاست.
(مجمعالبيان، ج 7-/ 8، ص 694؛ الكشاف، ج 4، ص 45)