نعمت برگرفته از «نعم» در اصل به معناى رفاه، زندگى پاكيزه و صلاح
حال است.[1] نعمت به معناى چيزى است كه خداوند
متعال آن را به بندهاش از مال و زندگى عطا مىكند و به معناى منت نيز آمده است؛[2] اعمّ از اينكه مادّى باشد يا معنوى
و گاه در مقابل «ضرّ» واقع مىشود.[3] در اين مدخل از واژههاى
«نعمة»، «آلاء»
و آياتى كه با قرينه بر نعمت دلالت دارد، مثل آياتى كه در آن شكر نعمت و يا كفران
نعمت آمده، استفاده شده است.
اهمّ عناوين: برخورداران از نعمت و مصاديق نعمت.
آثار نعمت
1. اجتناب از پشتيبانى مجرمان
1. برخوردارى از نعمت الهى، مقتضى اجتناب از حمايت و پشتيبانى از
مجرمان: