فِي الْفُلْكِ وَ جَرَيْنَ بِهِمْ بِرِيحٍ طَيِّبَةٍ وَ فَرِحُوا بِها جاءَتْها رِيحٌ عاصِفٌ وَ جاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكانٍ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنْجَيْتَنا مِنْ هذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ‌ فَلَمَّا أَنْجاهُمْ إِذا هُمْ يَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّما بَغْيُكُمْ عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ مَتاعَ الْحَياةِ الدُّنْيا ثُمَّ إِلَيْنا مَرْجِعُكُمْ فَنُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ.

يونس (10) 22 و 23

31. باقى ماندن عدّه‌اى از انسانها به عهد خود، پس از نجات از امواج خطرناك دريا:

أَ لَمْ تَرَ أَنَّ الْفُلْكَ تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِنِعْمَتِ اللَّهِ لِيُرِيَكُمْ مِنْ آياتِهِ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ وَ إِذا غَشِيَهُمْ مَوْجٌ كَالظُّلَلِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ ما يَجْحَدُ بِآياتِنا إِلَّا كُلُّ خَتَّارٍ كَفُورٍ.

لقمان (31) 31 و 32

نيز---) دريا، امواج دريا

موج يأجوج و مأجوج‌

32. اضطراب ميان يأجوج و مأجوج، در پى شدّت ترس و وجود هرج و مرج در بين آنها، در آستانه قيامت، چون موجى متلاطم:

قالُوا يا ذَا الْقَرْنَيْنِ إِنَّ يَأْجُوجَ وَ مَأْجُوجَ مُفْسِدُونَ فِي‌ الْأَرْضِ فَهَلْ نَجْعَلُ لَكَ خَرْجاً عَلى‌ أَنْ تَجْعَلَ بَيْنَنا وَ بَيْنَهُمْ سَدًّا وَ تَرَكْنا بَعْضَهُمْ يَوْمَئِذٍ يَمُوجُ فِي بَعْضٍ‌ [1] ...

كهف (18) 94 و 99

مُوحى‌/ اسماوصفات---) وحى‌

مؤخّر/ اسماوصفات‌

اين صفت فعلى خداوندى از باب تفعيل‌ [تأخير] به معناى به تأخير انداختن است. كاربرد اين واژه در قرآن به تأخير انداختن عذاب، مرگ و قيامت، آن هم تا زمانى معيّن و معلوم نزد پروردگار است. اين صفت 7 بار در قرآن براى خداوند آمده است. [2] اين صفت‌ الهى به صورت اسمى نيز در ادعيه آمده است. [3]

ابراهيم (14) 10؛ هود (11) 8 و 104؛ ابراهيم (14) 42؛ نحل (16) 61؛ فاطر (35) 45؛ نوح (71) 4

مودّت---) دوستى‌

مورچه‌

مورچه، مصغّر مور يعنى مور خُرد و كوچك، همچنانكه باغچه، مصغّر باغ است، حشره‌اى است از راسته نازك بالان كه تيره خاصّى را به نام تيره‌

[1] . آيه «بعضهم يومئذ يموج فى بعض» استعاره است و مراد از آن اضطراب آنها از شدت ترس است، چون تلاطم دريا، با دفع كردن يكديگر و در نتيجه از بين رفتن نظم و حاكم شدن هرج و مرج در بين آنها است. (الميزان، ج 13، ص 366)

[2] . اسما و صفات الهى فقط در قرآن، ج 1، ص 89.

[3] . شرح الاسماء الحسنى‌، ص 295؛ دعاى جوشن كبير، بند 25.