مورچگان به وجود مىآورد و داراى گونههاى بسيار است، در برخى
نواحى حارّه مورچههاى خطرناك و گوشتخوار هستند. مورچههاى يك لانه به سه دسته
تقسيم مىشوند: مورچههاى كارگر، مورچههاى نر و ماده و ملكه.[1] در اين مدخل از واژههاى «ذرّه» و
«نمل» استفاده شده است.
احساس خطر مورچه
1. احساس خطر ملكه مورچگان، از نابودى ديگر مورچهها، در پى عبور
سليمان عليه السلام و لشكريانش از محلّ سكونت آنها:
... قالَتْ نَمْلَةٌ يا أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَساكِنَكُمْ
لا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيْمانُ وَ جُنُودُهُ
... فَتَبَسَّمَ ضاحِكاً مِنْ قَوْلِها[2] ....
نمل (27) 18 و 19
ادراك مورچه
2. مورچه، داراى ادراك و شعور، براى تشخيص خطر و راه نجات از آن: ... قالَتْ نَمْلَةٌ يا أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَساكِنَكُمْ
لا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيْمانُ وَ جُنُودُهُ وَ هُمْ[3] لا يَشْعُرُونَ.
نمل (27) 18
3. ادراك و فهم مورچگان نسبت به جايگاه سليمان عليه السلام و
لشكريانش:
حَتَّى إِذا أَتَوْا عَلى وادِ النَّمْلِ قالَتْ نَمْلَةٌ يا
أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَساكِنَكُمْ لا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيْمانُ وَ
جُنُودُهُ وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ فَتَبَسَّمَ ضاحِكاً مِنْ قَوْلِها ....
نمل (27) 18 و 19
4. ادراك و اظهارات مورچگان درباره سليمان عليه السلام و لشكريانش،
موجب تعجّب و تبسّم آن حضرت:
حَتَّى إِذا أَتَوْا عَلى وادِ النَّمْلِ قالَتْ نَمْلَةٌ يا
أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَساكِنَكُمْ لا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيْمانُ وَ
جُنُودُهُ وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ فَتَبَسَّمَ ضاحِكاً مِنْ قَوْلِها[4] ...
نمل (27) 18 و 19
5. درك و فهم مورچگان، از مقام معنوى و عدالت سليمان عليه السلام:
[2] . مقصود از «نملة» ملكه مورچگان بود. (تفسير روحالبيان، ج 6،
ص 333)
[3] . درخواست از مورچگان، جهت رفتن به مسكن و لانه خود براى مصون
ماندن از خطر نابودى، بيانگر ادراك آنها است.
[4] . مقصود از «فتبسّم ضاحكاً» و «و هم لايشعرون» تعجّب سليمان
عليه السلام از شناخت مورچه نسبت به وى و اظهاراتش بوده است. (تفسير التحرير و
التنوير، ج 9، جزء 19، ص 243)
[5] . تعبير «و هم لايشعرون» بيانگر اين نكته است كه آن مورچه
مىدانست حضرت سليمان عليه السلام در صورت توجّه، نخواهد گذاشت مورچگان مورد ستم
قرار گيرند.
[6] . بر اساس نقل برخى مفسّران، «ذرّة» به معناى مورچه قرمز است.
(مجمعالبيان، ج 3-/ 4، ص 76؛ معالمالتنزيل، بغوى، ج 1، ص 622)