مى‌كنيم كه با نزول آيه، مؤمنان از دشنام و ناسزا دادن مشركان و خدايان‌شان نهى شدند. [1]

عمرو بن جموح‌

عمرو بن جموح بن زيد انصارى خزرجى از بدريّون و از شهداى احُد بود. [2] برخى مفسّران، آيه 219 بقره (2) را درباره وى دانسته‌اند. او در حالى كه پيرمردى كهنسال بود از مقدار انفاق در جهاد سؤال كرد و آيه ضمن ترغيب مؤمنان به انفاق، محدوده آن را تبيين نمود. [3]

عمرو بن هشام‌

--) ابوجهل‌

عمره‌

عُمرَه، به معناى زيارت است و از ريشه عمارت اخذ شده، زيرا زائر با زيارتش مكان زيارت را آباد مى‌كند [4] و در [اصطلاح‌] شرع به معناى زيارت كردن خانه خدا است، براى انجام دادن مناسك مخصوص در هر زمانى از سال باشد. [5] در اين مدخل از واژه‌هاى «عمرة»، «اعتمر» و از آيات مربوط به «حج» استفاده شده است.

احصار در عمره‌

--) همين مدخل، احكام عمره، احصار در عمره‌

احكام عمره‌

1. وجوب اتمام اعمال عمره، به طور كامل:

وَ أَتِمُّوا ... وَ الْعُمْرَةَ لِلَّهِ‌ ....

بقره (2) 196

2. وجوب عمره، همراه با حج:

وَ أَتِمُّوا الْحَجَّ وَ الْعُمْرَةَ لِلَّهِ‌ ... فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِ‌ ... [6]

بقره (2) 196

3. تقدّم اعمال عمره بر حج، در حج تمتّع:

وَ أَتِمُّوا الْحَجَّ وَ الْعُمْرَةَ لِلَّهِ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ وَ لا تَحْلِقُوا رُؤُسَكُمْ حَتَّى يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ بِهِ أَذىً مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِنْ صِيامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ فَإِذا أَمِنْتُمْ فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيامُ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَ سَبْعَةٍ إِذا رَجَعْتُمْ تِلْكَ عَشَرَةٌ كامِلَةٌ ذلِكَ لِمَنْ لَمْ يَكُنْ أَهْلُهُ حاضِرِي الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقابِ.

بقره (2) 196

[1] . جامع‌البيان، ج 5، جزء 7، ص 404؛ اسباب‌النزول، واحدى، ص 182-/ 183

[2] . الاستيعاب، ج 3، ص 253؛ اسدالغابه، ج 4، ص 194

[3] . مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 547؛ الدرالمنثور، ج 1، ص 585

[4] . مجمع‌البيان، ج 1-/ 2، ص 439

[5] . التبيان، ج 2، ص 155

[6] . برخى از فقيهان بر اين باورند كه جمله «اتمّوا الحج والعمرة للّه» بر وجوب عمره نيز دلالت دارد، زيرا اصل در امر وجوب و «العمرة» به وسيله «واو» بر «اتمّوا الحج» عطف شده است، از اين رو در وجوب با حج مساوى است. (منتهى‌المطلب، ج 2، ص 876) برخى نيز بر آن ادّعاى اجماع كرده‌اند. (الينابيع‌الفقهيّه، ج 7، ص 379؛ فقه‌القرآن، ج 1، ص 321)