شخصيّت عمران‌

2. عمران، شخصيّتى مشهور به پاكى و صلاح، در ميان مردم زمانش:

فَأَتَتْ بِهِ قَوْمَها تَحْمِلُهُ قالُوا يا مَرْيَمُ لَقَدْ جِئْتِ شَيْئاً فَرِيًّا يا أُخْتَ هارُونَ ما كانَ أَبُوكِ امْرَأَ سَوْءٍ وَ ما كانَتْ أُمُّكِ بَغِيًّا.

مريم (19) 27 و 28

مرگ عمران‌

3. مرگ عمران، قبل از ولادت مريم عليها السلام و نذر همسرش:

إِذْ قالَتِ امْرَأَتُ عِمْرانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ ما فِي بَطْنِي مُحَرَّراً فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ‌ ذلِكَ مِنْ أَنْباءِ الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيْكَ وَ ما كُنْتَ لَدَيْهِمْ إِذْ يُلْقُونَ أَقْلامَهُمْ أَيُّهُمْ يَكْفُلُ مَرْيَمَ وَ ما كُنْتَ لَدَيْهِمْ إِذْ يَخْتَصِمُونَ. [1]

آل‌عمران (3) 35 و 44

همسر عمران‌

--) همسر عمران‌

نيز--) مريم عليها السلام‌

عمر بن خطّاب‌

عمر بن خطّاب بن نفيل بن عبدالعزّى‌ از قريش و تيره بنى‌عَدىّ بن كعب‌ [2] بود. در دوران او فتوحات بسيارى از جمله شام، عراق و مصر اتّفاق افتاد. [3] برخى مفسّران، آيه 155 آل‌عمران (3) را به نقل از خود عُمر، درباره فرار وى از غزوه احُد دانسته‌اند كه بر اثر برخى وسوسه‌هاى شيطانى ميدان رزم را خالى كرد. [4] نيز آيه 2 حجرات (49) هنگامى نازل شد كه بين عمر و ابوبكر مشاجرات سختى در محضر رسول خدا صلى الله عليه و آله اتّفاق افتاد و با نزول آيه، آنان از اين عمل نهى شده، حتّى تهديد به حبط و تباهى اعمال شدند. [5] همچنين گفته شده آيه 91 مائده (5) در پى سؤال عمر از رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره خمر نازل شده كه خمر و قمار را پليد دانسته، مؤمنان را از آن برحذر داشته است. [6]

عمرو بن عاص‌

عمرو بن عاص بن وائل، از قريش و فرستاده ويژه مشركان قريش به دربار نجاشى، پس از مهاجرت اوليّه مسلمانان به حبشه بود. [7] وى در سال هشتم بعثت و كمى قبل از فتح مكّه اسلام آورد [8] نيز شأن نزول آيه 108 انعام (6) در پى آن دانسته شده كه وى و جمعى ديگرى از سران شرك به ابوطالب گفتند: اگر خدايان ما را شتم كنيد ما نيز خداى شما را شتم‌

[1] . بر اين اساس كه مادر با وجود پدر، معمولًا چنين‌تصميمى را نسبت به فرزند اتّخاذ نمى‌كند و ظاهر آيه 44 سوره آل‌عمران نيز به چنين مطلبى اشاره دارد. (الميزان، ج 3، ص 170؛ جامع‌البيان، ج 3، جزء 3، ص 319)

[2] . جمهرة انساب‌العرب، ص 151؛ اسدالغابه، ج 4، ص 138 و 144

[3] . الاستيعاب، ج 3، ص 236

[4] . جامع‌البيان، ج 3، جزء 4، ص 193؛ روح‌المعانى، ج 3، جزء 4، ص 155

[5] . جامع‌البيان، ج 13، جزء 26، ص 155

[6] . همان، ج 5، جزء 7، ص 44

[7] . السّيرة النّبويّه، ابن‌هشام، ج 1، ص 333-/ 337

[8] . تفسير قمى، ج 2، ص 447؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 652