صيد، مصدر «صاد» عبارت است از گرفتن چيزى (حيوانى) كه اهلى نيست، و
در شرع، عبارت است از گرفتن حيوانات غير اهلى و وحشى كه حلال باشد و ملك كسى
نباشد، و گاهى به حيوان شكار شده صيد اطلاق مىشود.[1] در اين مدخل معناى شرعى آن مقصود است و از واژه «صيد» و جملات
«و ما أكل السّبع» و «و ما علّمتم من الجوارح ...»
استفاده شده است.
اهمّ عناوين: احكام صيد، امتحان با صيد، بسمله در صيد، صيد ماهى.
احكام صيد
1. فرمان خدا به پيامبر صلى الله عليه و آله جهت بيان احكام صيد براى
مؤمنان:
يَسْئَلُونَكَ ما ذا أُحِلَّ لَهُمْ قُلْ أُحِلَّ لَكُمُ
الطَّيِّباتُ وَ ما عَلَّمْتُمْ مِنَ الْجَوارِحِ مُكَلِّبِينَ تُعَلِّمُونَهُنَّ
مِمَّا عَلَّمَكُمُ اللَّهُ فَكُلُوا مِمَّا أَمْسَكْنَ عَلَيْكُمْ وَ اذْكُرُوا
اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهِ ....
مائده (5) 4
2. لزوم رعايت تقوا درباره احكام و دستورهاى خداوند، در مورد صيد:
[2] . احتمال دارد «و ما علّمتم ...» عطف بر «الطّيّبات ...» باشد،
ولى مضاف حذف شده و در اصل چنين بوده: «مصيّد ما علّمتم ...». مقصود از «جوارح» به
قرينه «مكلّبين» سگهاى شكارى است. (زبدةالبيان، ص 794) در روايات رسيده از اهلبيت
عليهم السلام «الجوارح» به سگهاى شكارى تفسير شده است. (مجمعالبيان، ج 3-/ 4، ص
249؛ زبدةالبيان، ص 795)
[3] . كلمه «عليكم» جواز استفاده را به اين مشروط مىكند كهدرّنده
شكارى، شكار را براى صيّاد گرفته باشد، نه براى خود و اين در صورتى است كه حيوان
شكارى به اشاره و فرمان صيّاد به سوى شكار رود، نه سر خود و بدون فرمان