گفتهاند: مقصود از بِيَع عبادتگاههاى نصارا در شهرها و مقصود از
صوامع، عبادتگاههاى آنان در كوهها و صحراهاست و همين معناى اخير در اينجا مقصود
است.[1] معادل فارسى صومعه، دَيْر است.[2] واژه مورد استفاده در اين مدخل، «صوامع» است.
احترام صومعه
1. ياد خدا، اساس حرمت و قداست صومعهها، در شريعت عيسى عليه السلام:
[3] . يك احتمال اين است كه مرجع ضمير «فيها» همهمكانهاى ياد شده
در آيه، از جمله صوامع باشد. (مجمعالبيان، ج 7-/ 8، ص 139) برخى گفتهاند: مقصود
اين است كه اگر در دوران شريعت عيسى عليه السلام دفاع از معابد صورت نمىگرفت
صومعهها تخريب مىشد؛ چنانكه اگر در دوران موسى عليه السلام از كنيسهها (بيع)
دفاع نمىشد تخريب مىگشت و اگر در دوران اسلام از مساجد دفاع نمىشد آنها نيز
تخريب مىشد؛ بنابراين تخريب هر يك در دوران خاصّى مقصود است. (التبيان، ج 7، ص
321؛ مجمعالبيان، ج 7-/ 8، ص 118)
[4] . برخى گفتهاند: از آيه ياد شده استفاده مىشود كهتخريب
صوامع اهل ذمّه جايز نيست؛ ولى آنان حق احداث و توسعه آنها را ندارند، حتّى اگر در
بناى صومعه قسمت جديدى احداث شد بايد تخريب شود. مسلمانان نيز نبايد در صوامع و
معابد اهل ذمّه حاضر شده و در آنها نماز بخوانند. (التفسير المنير، ج 17، ص 139)
[5] . برخى احتمال دادهاند كه جهاد مؤمنان امّت اسلامى ومسلّط شدن
آنان بر كافران، سبب مصونيّت عبادتگاههايى گشت كه در آنها ياد خدا مىشد.
(الكشّاف، ج 3، ص 160؛ روحالمعانى، ج 10، جزء 17، ص 241)