صومعه، مفرد صوامع، مشتق از «صَمَعْ» است. صَمَعْ در اصل به كسى
گفته مىشود كه گوشهاى او كوچك و چسبيده (به سرش) باشد.[1] صومعه، هر بنايى است كه رأس آن به هم چسبيده باشد؛[2] و در اصطلاح عبادتگاهى كه راهب و
ساير عبادتكنندگان در خارج از آباديها و در كوهها براى عبادت مىسازند.[3] برخى