صورت بهشتيان‌

31. نگاه بندگان مخلص خداوند در بهشت، به صورت يكديگر:

إِلَّا عِبادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ‌ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ‌ عَلى‌ سُرُرٍ مُتَقابِلِينَ. [1]

صافّات (37) 40 و 43 و 44

32. شناخته شدن بهشتيان از سوى اصحاب اعراف، از روى چهره‌هاى‌شان:

وَ نادى‌ أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابَ النَّارِ ...

وَ بَيْنَهُما حِجابٌ وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِيماهُمْ‌ ....

اعراف (7) 44 و 46

33. ابرار، داراى چهره‌هاى شادمان و با نشاط، به سبب بهره‌مندى از نعمتهاى بهشتى:

إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ‌ تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ.

مطفّفين (83) 22 و 24

صورت بيماردلان‌

34. قابل شناخت بودن بيماردلان، از روى سيماى‌شان براى پيامبر صلى الله عليه و آله، در صورت خواست الهى براى معرّفى كردن آنها:

أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَنْ لَنْ يُخْرِجَ اللَّهُ أَضْغانَهُمْ‌ وَ لَوْ نَشاءُ لَأَرَيْناكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِيماهُمْ وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمالَكُمْ.

محمّد (47) 29 و 30

صورت تاركان انفاق‌

35. عبوس و غمناك بودن چهره‌هاى تاركان انفاق، در قيامت:

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّى.

قيامت (75) 24 و 31

صورت تاركان نماز

36. غمناك و عبوس بودن چهره تاركان نماز، در قيامت:

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ فَلا صَدَّقَ وَ لا صَلَّى.

قيامت (75) 24 و 31

صورت جهنّميان‌

37. شناخته شدن صورت جهنّميان از سوى اعراف، از روى چهره آنان:

وَ نادى‌ أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابَ النَّارِ ...

وَ بَيْنَهُما حِجابٌ وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِيماهُمْ‌ ....

اعراف (7) 44 و 46

38. سياه بودن چهره بدكاران جهنّمى، همچون پاره‌اى از شب تاريك:

وَ الَّذِينَ كَسَبُوا السَّيِّئاتِ جَزاءُ سَيِّئَةٍ بِمِثْلِها وَ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ما لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عاصِمٍ كَأَنَّما أُغْشِيَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعاً مِنَ اللَّيْلِ مُظْلِماً أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ.

يونس (10) 27

39. سوخته و بد منظر شدن صورت گمراهان، در جهنّم:

وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِينُهُ فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِي جَهَنَّمَ خالِدُونَ‌ تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَ هُمْ فِيها كالِحُونَ‌ قالُوا رَبَّنا غَلَبَتْ‌

[1] . مرحوم طبرسى در تفسير «متقابلين» نوشته: با نگاه كردن به صورت يكديگر لذّت مى‌برند و چنين نيست كه پشت به يكديگر باشند. (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 692)