64. درخواست آب و نعمتهاى بهشتى با صدايى بلند، از سوى جهنّميان از بهشتيان:

وَ نادى‌ أَصْحابُ النَّارِ أَصْحابَ الْجَنَّةِ أَنْ أَفِيضُوا عَلَيْنا مِنَ الْماءِ أَوْ مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ قالُوا إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَهُما عَلَى الْكافِرِينَ.

اعراف (7) 50

65. فرياد كشيدن جهنّميان براى نجات از جهنّم:

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَهُمْ نارُ جَهَنَّمَ‌ ... وَ هُمْ يَصْطَرِخُونَ فِيها رَبَّنا أَخْرِجْنا ... [1]

فاطر (35) 36 و 37

نيز--) همين مدخل، تشبيه صدا

صداى داود عليه السلام‌

66. همنوا شدن كوهها و پرندگان با صداى داود عليه السلام در هر صبح و شام در تسبيح خداوند:

وَ لَقَدْ آتَيْنا داوُدَ مِنَّا فَضْلًا يا جِبالُ أَوِّبِي مَعَهُ وَ الطَّيْرَ ....

سبأ (34) 10

... وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ... إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ يُسَبِّحْنَ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِشْراقِ‌ وَ الطَّيْرَ مَحْشُورَةً كُلٌّ لَهُ أَوَّابٌ.

ص (38) 17-/ 19

صداى زشت‌

--) همين مدخل، تشبيه صدا

صداى زكريّا عليه السلام‌

67. دعاى زكريّا عليه السلام با صدايى آهسته به درگاه خدا:

ذِكْرُ رَحْمَتِ رَبِّكَ عَبْدَهُ زَكَرِيَّا إِذْ نادى‌ رَبَّهُ نِداءً خَفِيًّا.

مريم (19) 2 و 3

وَ زَكَرِيَّا إِذْ نادى‌ رَبَّهُ رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْوارِثِينَ. [2]

انبياء (21) 89

صداى زنان‌

68. زنان مسلمان، موظّف به رعايت اعتدال و موازين شرع در صدا هنگام گفتگو با نامحرمان:

يا نِساءَ النَّبِيِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنَ النِّساءِ إِنِ اتَّقَيْتُنَّ فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذِي فِي قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلًا مَعْرُوفاً. [3]

احزاب (33) 32

نيز--) همين مدخل، صداى نازك‌

صداى زيبا

--) همين مدخل، صدا در قرائت قرآن‌

صداى سوت‌

69. سوت كشيدن و كف زدن در اطراف كعبه براى عبادت و نيايش، از سوى كافران مكه:

وَ ما كانَ صَلاتُهُمْ عِنْدَ الْبَيْتِ إِلَّا مُكاءً وَ تَصْدِيَةً ... [4]

انفال (8) 35

[1] . «اصطراخ» (مصدر باب افتعال، مشتقّ از «صراخ» يعنى‌فرياد كشيدن براى استغاثه. (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 641)

[2] . به قرينه آيه 3 سوره مريم، نداى در اين آيه به معناى صداى آهسته و نداى خفيف است‌

[3] . برخى مفسّران، مقصود از «معروف» در آيه مزبور را به مستقيم (معتدل) به دور از هرگونه ريبه و تهمت و موافق با دين اسلام تفسير كرده‌اند. (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 558) و به گفته برخى، «معروف» گفتارى است كه با لحن خود از هرگونه اشاره‌اى به فساد و ريبه مبرّا بوده، تنها بر مدلول خود دلالت داشته باشد و مطابق با شرع و عرف اسلامى باشد. (الميزان، ج 16، ص 309)

[4] . «مُكا» (به ضمّ ميم) از «مكا، يمكو»، اسم صوت و به معناى سوت كشيدن است. «تصديه» مشتقّ از «صدى» يعنى زدن دستها به يكديگر به‌گونه‌اى كه صداى آن شنيده شود. (روح‌المعانى، ج 6، جزء 9، ص 294)