صداى شقاوتمندان‌

70. بلند بودن صداى ناله و نعره شقاوتمندان در جهنّم، از شدّت آتش آن:

فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيها زَفِيرٌ وَ شَهِيقٌ.

هود (11) 106

صداى شهوانى‌

--) همين مدخل، صداى نازك‌

صداى صاحبان باغ سوخته‌

71. صدا زدن صاحبان باغ سوخته يكديگر را در صبحگاهان، براى رفتن به باغ و چيدن ميوه‌ها:

إِنَّا بَلَوْناهُمْ كَما بَلَوْنا أَصْحابَ الْجَنَّةِ إِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِمُنَّها مُصْبِحِينَ‌ فَتَنادَوْا مُصْبِحِينَ.

قلم (68) 17 و 21

صداى صاعقه‌

72. وحشت آفرين بودن صداى رعد و برق، براى شخص گرفتار در شب تاريك بارانى و همراه با رعد و برق:

أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّماءِ فِيهِ ظُلُماتٌ وَ رَعْدٌ وَ بَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصابِعَهُمْ فِي آذانِهِمْ مِنَ الصَّواعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ‌ ....

بقره (2) 19

نيز--) رعد و صاعقه.

صداى ظالمان‌

73. استغاثه ظالمان و كافران در قيامت، با صداى بلند:

وَ يا قَوْمِ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ يَوْمَ التَّنادِ. [1]

غافر (40) 32

صداى عطسه‌

--) همين مدخل، تشبيه صدا

صداى على عليه السلام‌

74. اعلام گرفتارى ظالمان به لعنت خداوند، از سوى امام على عليه السلام با صداى بلند در قيامت:

وَ نادى‌ أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنا ما وَعَدَنا رَبُّنا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ ما وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا قالُوا نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ. [2]

اعراف (7) 44

صداى فرعون‌

75. اعلام فرعون با صداى بلند در ميان قوم خود، براى اقرار گرفتن بر حاكميّت خود در مصر:

وَ نادى‌ فِرْعَوْنُ فِي قَوْمِهِ قالَ يا قَوْمِ أَ لَيْسَ لِي مُلْكُ مِصْرَ وَ هذِهِ الْأَنْهارُ تَجْرِي مِنْ تَحْتِي أَ فَلا تُبْصِرُونَ. [3]

زخرف (43) 51

صداى كف زدن‌

--) همين مدخل، صداى سوت‌

[1] . بر اساس يك احتمال، مقصود، فرياد متقابل ظالمان به‌يكديگر به جهت فرجام شومشان است. (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 813)

[2] . در چند روايت آمده است كه مقصود از «مؤذّن» امام على عليه السلام است. (تفسير نورالثقلين، ج 2، ص 32، ح 122-/ 124)

[3] . «نادى‌ فرعون» يعنى فرعون خودش با صداى بلند در ميان قوم خود گفت: آيا پادشاهى بر مصر از آن من نيست ...، احتمال دارد بين بزرگان و درباريان گفته باشد و محتمل است نسبت ندا به فرعون مجازى باشد و مقصود امر به ندا و اعلام از سوى وى باشد. (روح‌المعانى، ج 14، جزء 25، ص 136-/ 137)