إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَ يَعْلَمُ ما تَكْتُمُونَ.

انبياء (21) 110

وَ أَسِرُّوا قَوْلَكُمْ أَوِ اجْهَرُوا بِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ.

ملك (67) 13

نيز--) همين مدخل، ادب در صدا

صداى ابراهيم عليه السلام‌

33. فرمان خدا به ابراهيم عليه السلام براى فراخوان مردم با صداى بلند براى انجام دادن مراسم حج:

وَ إِذْ بَوَّأْنا لِإِبْراهِيمَ مَكانَ الْبَيْتِ أَنْ لا تُشْرِكْ بِي شَيْئاً وَ طَهِّرْ بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَ الْقائِمِينَ وَ الرُّكَّعِ السُّجُودِ وَ أَذِّنْ فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجالًا وَ عَلى‌ كُلِّ ضامِرٍ يَأْتِينَ مِنْ كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ. [1]

حجّ (22) 26 و 27

صداى ابليس‌

--) همين مدخل، صداى گمراه‌كننده‌

صداى اذان‌

34. استهزاى اذان مسلمانان از جانب گروهى از اهل كتاب و كافران هنگام اذان گفتن آنان با صداى بلند:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَكُمْ هُزُواً وَ لَعِباً مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَ الْكُفَّارَ أَوْلِياءَ ... وَ إِذا نادَيْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ اتَّخَذُوها هُزُواً وَ لَعِباً ... [2]

مائده (5) 57 و 58

35. اذان گفتن مسلمانان صدر اسلام با صداى بلند:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا نُودِيَ لِلصَّلاةِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلى‌ ذِكْرِ اللَّهِ‌ ....

جمعه (62) 9

36. لزوم ترك خريد و فروش و رفتن به سوى نماز جمعه با شنيدن صداى اذان:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا نُودِيَ لِلصَّلاةِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلى‌ ذِكْرِ اللَّهِ وَ ذَرُوا الْبَيْعَ‌ ....

جمعه (62) 9

37. گفتن اذان با صداى بلند و رسا، امرى پسنديده:

وَ إِذا نادَيْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ اتَّخَذُوها هُزُواً وَ لَعِباً ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لا يَعْقِلُونَ. [3]

مائده (5) 58

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا نُودِيَ لِلصَّلاةِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلى‌ ذِكْرِ اللَّهِ‌ ....

جمعه (62) 9

صداى اصحاب اعراف‌

38. سلام اصحاب اعراف به بهشتيان، با صداى بلند:

وَ بَيْنَهُما حِجابٌ وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِيماهُمْ وَ نادَوْا أَصْحابَ الْجَنَّةِ أَنْ سَلامٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوها وَ هُمْ يَطْمَعُونَ.

اعراف (7) 46

39. سخن گفتن اصحاب اعراف با كفر پيشگان در قيامت، با صدايى رسا و بلند:

وَ نادى‌ أَصْحابُ الْأَعْرافِ رِجالًا يَعْرِفُونَهُمْ‌

[1] . مخاطب «أذّن» ابراهيم عليه السلام است. «تأذين» اعلام (چيزى) با صداى بلند است. (مفردات، ص 70، «اذن»؛ الميزان، ج 14، ص 369)

[2] . يك احتمال در تفسير آيه اين است كه هرگاه مؤذّن براى‌نماز اذان مى‌گفت به استهزاى آن مى‌پرداختند. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 329؛ الكشّاف، ج 1، ص 650)

[3] . توبيخ استهزاكنندگانِ اذان گفته شده با صداى بلند، با تعبير «قوم لايعقِلون»، نشان مى‌دهد كه اذان با صداى بلند پسنديده است‌