8. لزوم پرهيز اهل ايمان، از دشنام دادن با القاب زشت به يكديگر:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ... وَ لا تَنابَزُوا بِالْأَلْقابِ بِئْسَ الِاسْمُ الْفُسُوقُ‌ ....

حجرات (49) 11

پاسخ دشنام‌

9. برخورد شايسته بندگان خالص خداوند، پاسخى مناسب در برابر دشنامهاى جاهلان:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ‌ ... وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً. [1]

فرقان (25) 63

نيز--) عبادالرّحمان‌

توبه از دشنام‌

10. لزوم توبه مؤمنان، از دشنام‌گويى به يكديگر:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ... وَ لا تَنابَزُوا بِالْأَلْقابِ‌ ...

وَ مَنْ لَمْ يَتُبْ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ.

حجرات (49) 11

تهديد به دشنام‌

11. تهديد ابراهيم عليه السلام به دشنام از سوى آزر، به جهت رويگردانى آن حضرت از بتها:

قالَ أَ راغِبٌ أَنْتَ عَنْ آلِهَتِي يا إِبْراهِيمُ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ لَأَرْجُمَنَّكَ وَ اهْجُرْنِي مَلِيًّا. [2]

مريم (19) 46

دشنام به بتها

12. دشنام به بتهاى مشركان، موجب دشنام آنان به خداوند، از روى جهالت:

وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ‌ ....

انعام (6) 108

13. دشنام به بتها و معبودان مشركان، موجب دشنام آنان به اولياى الهى:

وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ‌ ... [3]

انعام (6) 108

دشنام به بندگان خدا

14. برخورد شايسته بندگان خالص خدا، در برابر دشنامهاى جاهلان به آنان:

وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً. [4]

فرقان (25) 63

دشنام به خدا

15. دشنام و ناسزاگويى به خداوند، عملى جاهلانه و تجاوز به حريم قدس الهى:

وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ‌ ... [5]

انعام (6) 108

[1] . يك معناى «خاطبهم الجاهلون» مواجه شدن با فحش [دشنام‌] افراد نادان است. (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 233)

[2] . مراد از «لأرجمنّك» رجم با سخن است و آن دشنام دادن و سخن زشت مى‌باشد. (جامع‌البيان، ج 9، جزء 16، ص 114)

[3] . در روايتى از امام صادق عليه السلام در تفسير آيه آمده است: مراد از «سبّ اللّه»، سبّ ولىّ خدا است. (تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 757، ح 237)

[4] . مراد از «خاطبهم الجاهلون» مواجهه شدن با فحش وناسزاگويى افراد نادان است. (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 233)

[5] . «عدو» از ريشه «عدى» به معناى ظلم و تجاوز از حدّ است. (مفردات، ص 553، «عدا»)