28. خون ريخته شده قربانى با رعايت تقوا، زمينه جلب رضايت الهى:
وَ الْبُدْنَ ...
لَنْ يَنالَ اللَّهَ لُحُومُها وَ لا دِماؤُها
[1] . موجود زمينى چون مركب از قواى غضبيّه و شهويّه است و مكان هم
محلّ مزاحمت و محدود است، بالأخره منجرّ به فساد و خونريزى مىشود. (الميزان، ج 1،
ص 115)
[2] . بنا بر قول بسيارى از مفسّران، فرشتگان، انسانها را به
فرزندان جنّيان كه پيش از انسانها زندگى مىكردند قياس كرده بودند. (مجمعالبيان،
ج 1- 2، ص 177)
[3] . مقصود از اينكه گوشت و خون قربانى به خدا نمىرسد، ابطال عمل
مشركان است كه خون را در اطراف كعبه مىريختند و خود را به آن آغشته مىكردند.
(تفسير التحريروالتنوير، ج 8، جزء 17، ص 262)