169. درخواست پيامبر صلى الله عليه و آله از پروردگار، درباره داورى به حق بين خود و مشركان حق‌ناپذير:

قالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ وَ رَبُّنَا الرَّحْمنُ الْمُسْتَعانُ عَلى‌ ما تَصِفُونَ.

انبياء (21) 112

170. درگاه الهى، تنها درگاه حقيقى و شايسته براى دعا و نيايش:

لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِ‌ ... [1]

رعد (13) 14

دعوت به حق‌

171. گروهى از امّت موسى عليه السلام، دعوت‌كنندگان به حق:

وَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‌ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِ‌ ... [2]

اعراف (7) 159

172. گروهى از انسانها، دعوت‌كنندگان به حق:

وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِ‌ ....

اعراف (7) 181

173. دعوت به توحيد، دعوتى بر اساس حق و شايسته:

لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِ‌ ... [3]

رعد (13) 14

دين حق‌

--) دين، اسلام، حقانيّت اسلام‌

راه حق‌

174. روشن بودن راه حق، مقتضاى توكّل بر خدا:

فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ.

نمل (27) 79

175. مؤثّر بودن توكّل بر خداوند، تنها در مسير حق:

فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ.

نمل (27) 79

راهيان حق‌

176. خداوند، تكيه‌گاهى مطمئن براى راهيان راه حق:

فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ.

نمل (27) 79

رؤياى حق‌

177. رؤياى به حق پيامبر صلى الله عليه و آله، درباره ورود به مسجدالحرام:

لَقَدْ صَدَقَ اللَّهُ رَسُولَهُ الرُّؤْيا بِالْحَقِّ لَتَدْخُلُنَّ الْمَسْجِدَ الْحَرامَ‌ ....

فتح (48) 27

178. حق و درست بودن رؤياى يوسف عليه السلام:

فَلَمَّا دَخَلُوا عَلى‌ يُوسُفَ‌ ... وَ قالَ يا أَبَتِ هذا تَأْوِيلُ رُءْيايَ مِنْ قَبْلُ قَدْ جَعَلَها رَبِّي حَقًّا ....

يوسف (12) 99 و 100

سخن حق‌

--) سخن‌

سفارش به حق‌

179. سفارش يكديگر به حق و درستى، از مصاديق بارز عمل صالح:

... وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِ‌ ... [4]

عصر (103) 3

180. سفارش به حق، زمينه‌ساز رهايى از زيانكارى:

إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ إِلَّا الَّذِينَ‌ ... وَ تَواصَوْا بِالْحَقِ‌ ....

عصر (103) 2 و 3

[1] . از تقديم «له» بر «دعوة الحق» اختصاص فهميده مى‌شود

[2] . «يهدون بالحقّ» يعنى به سوى حق دعوت مى‌كردند. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 752)

[3] . از علىّ‌بن‌ابى‌طالب عليه السلام روايت شده كه درباره قول خدا «له دعوة الحقّ» فرمود: مقصود، توحيد و لا إله إلّااللّه است. (الدرّالمنثور، ج 4، ص 628)

[4] . ذكر تواصى به حق بعد از عمل صالح، از قبيل ذكرخاصّ بعد از عام و نشانه اهمّيّت آن است. (الميزان، ج 20، ص 357)