ط ح و(ى)

طحاها:(الشمس6/.)[*]

از مادّه«طحو»(بر وزن سهو)[طحا،يطحو،طحوا-طحى،يطحى،طحيا-]هم به معنى«انبساط و گستردگى»آمده است و هم به معنى«راندن و دور كردن و از ميان بردن»، در اين آيه مى‌گويد:«و قسم به زمين و كسى كه آن را گسترانيده»وَ الْأَرْضِ وَ مٰا طَحٰاهٰاالشمس6/.

در آيۀ فوق اين واژه به معنى«گسترانيدن و پهن كردن»آمده،چرا كه اولا زمين در آغاز در زير آب غرق بود،تدريجا آبها در گودالهاى زمين قرار گرفت و خشكيها سر بر آورد و گسترده شد و از آن تعبير به«دحو الارض»نيز مى‌شود[**].

ثانيا زمين در آغاز به صورت پستيها و بلنديها با شيبهاى تند و غير قابل سكونت بود،بارانهاى سيلابى مداوم باريدند،ارتفاعات زمين را شستند و در دره‌ها گستردند و تدريجا زمينهاى مسطح و قابل استفاده براى زندگى انسان و كشت و زرع به وجود آمد.بعضى از مفسران معتقدند كه در اين تعبير يك اشارۀ اجمالى به حركت زمين نيز وجود دارد،چرا كه يكى از معانى«طحو»همان راندن است كه مى‌تواند اشاره به حركت انتقالى زمين به دور آفتاب و يا حتى حركت وضعى آن به دور خود و يا هر دو باشد.

(ج 43/27-44.)

[*]وَ الْأَرْضِ وَ مٰا طَحٰاهٰا.الشمس6/.

[**] دَحوُ الاَرض:روز 25 ذى‌قعده است كه زمين از جاى خانه كعبه پهن و گسترده شد.« لغت‌نامهسيّاح،ج 446/1.»

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3