ق ص د

اقْصِدْ:(لقمان19/.)[*]

از مادّۀ«قَصْد»به معنى«آهنگ كردن و راست و معتدل»(اجتناب از افراط و تفريط) است.

لقمان در آيۀ مورد بحث،پسرش را به رعايت اعتدال در راه رفتن سفارش مى‌كند و مى‌گويد:«(پسرم)در راه رفتن اعتدال را رعايت كنوَ اقْصِدْ فِي مَشْيِكَو از صداى خود بكاه...»لقمان19/.

درست است كه راه رفتن مسئله ساده‌اى است،امّا همين مسئله ساده مى‌تواند بيانگر حالات درونى و اخلاقى و احيانا نشانۀ شخصيت انسان بوده باشد،چرا كه روحيات و خلقيات انسان در لابلاى همۀ اعمال او منعكس مى‌شود و گاه يك عمل كوچك حاكى از يك روحيۀ ريشه‌دار است.

و از آنجا كه اسلام تمام ابعاد زندگى را مورد توجه قرار داده در اين زمينه نيز چيزى را فروگذار نكرده است.

در حديثى از رسول خدا(ص)مى‌خوانيم:«كسى كه از روى غرور و تكبر،روى زمين راه رود،زمين و كسانى كه در زير زمين خفته‌اند و آنها كه روى زمين هستند،همه او را لعنت مى‌كنند[1]».

و نيز از امام صادق(ع)مى‌خوانيم كه فرمود:«خداوند ايمان را بر جوارح و اعضاى انسان واجب كرده و در ميان آنها تقسيم كرده است،از جمله بر پاهاى انسان واجب كرده

[*]وَ اقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ ...لقمان19/.

[1] مجمع البيان،ذيل آيۀ مورد بحث.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3