چقدر واعظان و خطبا و گويندگان و افراد فصيح دراين‌باره سخن گفته‌اند و من گوش فراداده‌ام و در سخنان آنها دقت كرده‌ام،ولى در هيچ‌يك تأثير سخن امام(ع)را نيافته‌ام.

اين تأثيرى كه سخن او در قلب من مى‌گذارد يا از ايمانى سرچشمه مى‌گيرد كه به گويندۀ آن تعلق دارد و يا نيت يقين و اخلاص او سبب شده است كه اين چنين در ارواح نفوذ كند و در قلوب جايگزين شود[1].

او در قسمت ديگرى از سخنانش مى‌گويد:«سزاوار است اگر فصحاى عرب همگى در مجلسى اجتماع كنند و اين خطبه براى آنها خوانده شود در برابر آن سجده كنند»و در همين‌جا اشاره به گفتار معاويه دربارۀ فصاحت امير مؤمنان على(ع)مى‌كند كه مى‌گويد:

«به خدا هيچ‌كس فصاحت را براى قريش غير او پايه‌گذارى نكرد!».(ج 277/27- 278.)

ق ب س

نَقتبس:(حديد13/.)[*]

از«اقتباس»و در اصل از مادّۀ«قبس»به معنى«گرفتن شعله‌اى از آتش»است،سپس به نمونه‌گيريهاى ديگر نيز اطلاق شده.

[1]شرح نهج البلاغه،ابن ابى الحديد،ج 153/11.

[*]يَوْمَ يَقُولُ الْمُنٰافِقُونَ وَ الْمُنٰافِقٰاتُ لِلَّذِينَ آمَنُوا انْظُرُونٰا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِكُمْ ...«روزى كه مردان و زنانمنافق به مؤمنان مى‌گويند:نظرى بر ما بيفكنيد تا از نور شما شعله‌اى برگيريم...»حديد13/.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3