به معنى«تجاوز از حدّ»است و هر چيزى كه از حدّ خود خارج و به اسراف
متوجه شود به آن«فُرُط»مىگويند(ولى معانى اين مادّۀ و مشتقات آن برحسب موارد
استعمال تفاوت مىكند).
در اين آيه،خداوند به پيامبر مىفرمايد:«با كسانى باش كه پروردگار
خود را صبح و عصر مىخوانند و تنها ذات او را مىطلبند،هرگز چشمهاى خود را به خاطر
زينتهاى دنيا از آنها مگير،و از كسانى كه قلبشان را از ياد خود غافل ساختيم اطاعت
مكن،همانها كه پيروى هواى نفس كردند و كارهايشان افراطى است»وَ كٰانَ أَمْرُهُ فُرُطاًكهف28/.
جالب اين كه قرآن صفات اين دو گروه را در مقابل يكديگر چيده
است:مؤمنان راستين امّا تهيدست،قلبى مملو از عشق خدا دارند،هميشه به ياد او هستند
و او را مىطلبند.امّا ثروتمندان متكبر بكلى از ياد خدا غافلند و جز هواى نفس چيزى
نمىطلبند و همه چيز آنها از حدّ اعتدال بيرون و در مسير افراط و اسراف است.(ج
417/12.)