(ج 653/1،ج 441/26-442.)

ف ج و

فَجْوَة:(كهف17/.)[*]

به معنى«محلّى وسيع و گشاد»(مصدر مرّه از فعل آن:فراخى و گشادگى ميان دو چيز،زمين گسترده و فراخ و جمع آن«فجاء»است)[**].

آيۀ مورد بحث،به زندگى اصحاب كهف در غار و به تشريح موقعيت دقيق آنها مى‌پردازد و مى‌گويد:«...و آنها(اصحاب كهف)در محلّ وسيعى از غار قرار داشتند...»وَ هُمْ فِي فَجْوَةٍ مِنْهُكهف17/.

جملۀ مزبور به اين نكته اشاره مى‌كند كه چون معمولاً دهانۀ غار تنگ است،آنها قسمتهاى وسط غار را انتخاب كرده بودند كه هم از چشم بينندگان دور بود و هم از تابش مستقيم آفتاب.

واژۀ«فَجْوَة»در قرآن كريم يك‌بار و آن نيز در همين سوره(كهف17/)آمده است[***].

(ج 368/12.)

[*]...وَ هُمْ فِي فَجْوَةٍ مِنْهُ ...كهف17/.

[**] فرهنگ لاروس(عربى-فارسى)،ج 1559/2.

[***] المعجم الاحصائى لالفاظ القُرآن الكريم،ج 1077/3.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3