در پاره‌اى از روايات آمده كه پيامبر(ص)نيز با مسلمانها در استغاثه و يارى طلبيدن از خداوند همصدا بود،دست خود را به‌سوى آسمان بلند كرده بود و عرضه مى‌داشت:

خداوندا وعده‌اى را كه به من داده‌اى تحقق بخش،پروردگارا،اگر اين گروه مؤمنان نابود شوند پرستش تو از زمين برچيده خواهد شد،و آن‌قدر پيامبر(ص)به اين استغاثه و دعا ادامه داد كه عبا از دوشش بر زمين افتاد[1].(ج 103/7.)

غ و ر

غار:(توبه40/.)[*]

به معنى شكاف وسيع در كوه يا در زمين،محلى كه انسان در آن فرومى‌رود و خود را از نظر بينندگان پنهان مى‌سازد.(جمع غار:اغوار و غيران).

آيۀ مورد بحث بازمى‌گردد به توطئه مشركان مكه دربارۀ نابود كردن پيامبر اكرم(ص) و پناه بردن آن حضرت به غار ثور.توطئه خطرناك مشركان از اين قرار بود كه عدّۀ زيادى شمشيرزن از قبايل مختلف عرب،خانۀ پيامبر(ص)را شبانه در حلقۀ محاصره قرار دهند و صبحگاهان دسته‌جمعى به او حمله كنند و او را در بسترش از دم شمشيرها بگذرانند.

[1]مجمع البيان،ذيل آيه.

[*]...إِذْ هُمٰا فِي الْغٰارِ إِذْ يَقُولُ لِصٰاحِبِهِ لاٰ تَحْزَنْ إِنَّ اللّٰهَ مَعَنٰا...«...در آن هنگام كه آن دو(پيامبر وابو بكر)در غار بودند و او(پيامبر)به هم‌سفر خود مى‌گفت غم مخور خدا با ماست...»توبه40/.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3