غ د و-ى

غَد:(حشر18/.)[*]

به معنى«فردا»و گاه بر مطلق آينده اطلاق مى‌شود و در اصل«غدو»بوده و بر زمان دور مى‌زند:غدا عَلَيْهِ غَدْواً.«بامداد بر وى وارد شد».

آيه مى‌گويد:«...و هر انسانى بايد بنگرد تا چه چيز را براى فرداى قيامت از پيش فرستاده است»مٰا قَدَّمَتْ لِغَدٍ[**]حشر18/.

تعبير به«غد»(فردا)اشاره به قيامت است،چرا كه با توجه به مقياس عمر دنيا به سرعت فرامى‌رسد و ذكر آن به صورت نكره براى اهميّت آن است.(ج 539/23.)

غدو:(نور36/.)[***]

بر وزن«عُلُوّ»به معنى«صبحگاهان»است.راغب در مفردات مى‌گويد:

«غُدُوّ»به اول روز گفته مى‌شود و در قرآن مجيد در مقابل«آصال»قرار گرفته است (آصال جمع اصل(بر وزن دهل)و آن نيز جمع«اصيل»است كه از ماده«اصل»گرفته شده و به معنى«عصر»و آخر روز است از اين نظر كه اصل و پايۀ شب محسوب مى‌شود.نمونه، ج 158/10.) در سورۀ سبأ آيۀ 12 مى‌خوانيم:

وَ لِسُلَيْمٰانَ الرِّيحَ غُدُوُّهٰا شَهْرٌ وَ رَوٰاحُهٰا شَهْرٌ...«و براى سليمان باد را مسخّر ساختيم كه صبحگاهان مسير يك ماه را مى‌پيمود و عصرگاهان مسير يك ماه را...».

[*]...وَ لْتَنْظُرْ نَفْسٌ مٰا قَدَّمَتْ لِغَدٍ.حشر18/.

[**] در اين كه«ما»در«ما قدمت لغد»موصوله است يا استفهاميه؟مفسران دو احتمال داده‌اند و آيۀشريفه تاب هر دو را دارد،هرچند استفهاميه مناسبتر به نظر مى‌رسد.

[***]...وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهٰا بِالْغُدُوِّ وَ الْآصٰالِ .«...(خانه‌هايى كه)نام خدا در آن برده شودو صبح و شام در آن تسبيح گويند»نور36/.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3