فصل دهم آداب معنوى طهارت از ديدگاه عقل‌

آنچه براى كسى كه مى‌خواهد با آب طهارت كند مهمّ است، اين است كه پيش از شستن اعضاى خويش، آنها را از چرك گناهان و نجاست عيبها تطهير كند؛ زيرا اگر هنگام شستشوى آنها، از تطهير باطنى آنها از آنچه كه ناخوشايند مولايش است- هم او كه مى‌خواهد در پيشگاه او بايستد- غفلت داشته باشد، و در حال شستشوى اعضا با آب، مبتلاى به غفلت و جرأت بر خداوند- جلّ جلاله- بوده و از حضور او غايب باشد، مانند كسى است كه خدا را دست انداخته و او را استهزاء مى‌كند، زيرا امر مهمّ‌تر را فرو گذارده و سرگرم امر كم اهميّت شده، و از تهديدى كه خداوند- جلّ جلاله- در گفتارش فرموده، ايمن نخواهد بود، آنجا كه مى‌فرمايد:

اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ، وَ يَمُدُّهُمْ فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ‌.[1]- خداوند آنها را استهزاء مى‌نمايد و در طغيان و سركشى‌شان رها مى‌كند تا سرگشته و متحيّر شوند.

آيا اين روايت را نشنيده‌اى كه وقتى حضرت امام حسن بن علىّ 7 وضو مى‌گرفت، رنگ صورت مباركش دگرگون مى‌شد، و بندهاى بدنش به لرزه در مى‌آمد. در اين باره از آن حضرت پرسيده شد. آن بزرگوار فرمود: «سزاوار است كسى كه در پيشگاه خداوند صاحب عرش مى‌ايستد، رنگش زرد گردد، و بندهاى بدنش به لرزه در آيد.»

[1] بقره( 2): 15.