نمايش دويم:

گويند: پادشاهانى كه گرد عالم گشتهاند زمين را به هفت قسمت نمودهاند- مثل: فريدون نبطى، و تبّع حميرى، و حضرت سليمان بن داود (عليه السلام) و حضرت اسكندر ذو القرنين و اردشير بابك فارسى- و طول هر يك از اقاليم را از مشرق تا مغرب و عرضش را از شمال- كه مدار قطب شمالى است يعنى: جدى- تا قطب جنوب- كه مدار سهيل است- قرار دادهاند، و بلدى را كه طولش هفتاد درجه است وسط زمين دانستهاند.

و گويند كه: آن وادى سرانديب است كه حضرت آدم (عليه السلام) در آنجا هبوط نموده، و از حضرت رسول (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) مروى است كه: «وسط زمين همين كعبه است» [1].

و از حضرت امام رضا (عليه السلام) مروى است كه: «خانۀ كعبه در وسط زمين شد از براى آنكه زمين را از زير آن پهن كردند، و از براى آنكه فرض اهل مشرق و مغرب در اين مساوى باشد» [2].

و نيز از حضرت پيغمبر (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) مروى است كه: «وسط زمين بيت المقدس است» [3]. و حديث كعبه را حمل نمودهاند به آنكه نسبت به معموره است نه مطلق زمين و حديث بيت المقدس را حمل كردهاند بر آنكه: محشر است و حشر همه در آنجا خواهد شد [4]، و اللّه يعلم.

و ظاهرا نظر به حديث مذكور در ميان كعبه ميخ سرة الدنيا را كوبيده بودند و بعد از آن به جهت ترتّب مفاسد [5] بر آن؛ برطرف نمودند.

[1] امالى صدوق: 158، بحار الأنوار: 9/ 294 حديث 5.

[2] علل الشرائع: 396 باب 134 حديث 1، بحار الانوار: 6/ 97.

[3] بحار الأنوار: 57/ 251.

[4] الف، ب، ه: بود.

[5] الف، ب، ه: فساد.