أنا الحق كشف اسرار است مطلق * * * بجز حق كيست تا گويد أنا الحق

همه ذرات عالم همچو منصور * * * تو خواهى مست گو و خواه مخمور

در اين تسبيح و تهليلند دائم * * * بدين معنى همه باشند قائم

اگر خواهى كه گردد بر تو آسان * * * و ان من شىء را يكدم تو برخوان

چه كردى خويشتن را پنبهكارى * * * تو هم حلاجوار اين دم برآرى

برآور پنبۀ پندارت از گوش * * * نداى واحد القهار مىنوش [1]

و نيز مولوى رومى در «ديوان» خود از اين قبيل اشعار بسيار گفته [2]، كه از آن جمله اين است:

هر لحظه به شكلى بت عيار برآمد * * * دل برد و نهان شد

هر دم به لباس دگر آن يار برآمد * * * گه پير و جوان شد [3]

اين جمله هم او بود كه مىآمد و مىرفت * * * هر قرن كه ديدى

تا عاقبت آن شكل عربوار برآمد * * * داراى جهان شد

منسوخ نباشد چه تناسخ چه حقيقت * * * آن دلبر زيبا

[1] مصدر: بينوش، شرح گلشن راز: 744.

[2] ج: دارد.

[3] در نسخه هاين ابيات اضافه دارد:

گاهى بدل طينت صلصال فرو رفت * * * غوّاص معانى

گه نوح شد و كرد جهان را به دعا غرق * * * خود رفت بكشتى

گاهى ز يكى كاكل فخّار برآيد * * * زان بس سخنان شد

گه گشت خليل و به دل نار برآمد * * * آتش گل رزان شد

يوسف شد و از مصر فرستاد قميصى * * * روشن كن عالم

از ديدۀ يعقوب چو انوار برآمد * * * تا ديده عيان شد

حقّا كه همان بود كه اندر يد بيضا * * * مىكرد شبانى

مىگشت دمى چند درين روى زمين * * * از بهر تفرّج

در چوب شد و بر صفت مار برآمد * * * آن سحركنان شد

عيسى شد و بر گنبد دوّار برآمد * * * تسبيحكنان شد