خود را به غلامى عقد كند و بعد از آن كنيز را آزاد نمايد، بعد از آن كنيز اختيار فسخ به هم مىرساند به اجماع شيعه [1] و نزد عامّه در آن خلاف است [2].

سؤال تمو [446]:

شخصى يك روز سفر كرد، پس زنش به او نوشت كه: من بعد از رفتن تو شوهر كردم و محتاج به خرج نفقه گشتم، بايد آن قدر نفقه بفرستى كه به اخراجات من و شوهرم كفايت كند؟

جواب:

اين زنى است كه پدرش او را به غلامش عقد كرده و قبل از دخول او را به تجارت فرستاده و مرد، پس عقدش باطل شد و در همان روز شوهر كرد، پس به غلامش نوشت كه از تركه نفقۀ او و شوهرش را بفرستد و در اين مسأله خلافى نيست.

سؤال تمز [447]:

شخصى قسم خورده كه با زن خود تا يك سال جماع نكند و بعد از چهار ماه زوجۀ او به حاكم شرع شكوه نموده، پس حاكم حكم ايلاء را جارى نساخت و او را امر به صبر فرموده تا انقضاى مدّت قسم؟

جواب:

اين در چند صورت مىشود، يكى آنكه آن مرد عنّين باشد، زيرا كه او را تا يك سال مهلت مىدهند كه معالجۀ خود كند، ديگر آنكه شروط ايلاء متحقق نباشد، زيرا كه ايلاء را چند شرط هست:

اوّل: آنكه مرادش اضرار زن باشد، پس اگر زن شيرده باشد و از جماعش ترسد كه حامله شود، در اين صورت ضررى ندارد، و از جملۀ شرائط آن است كه: زن معقوده باشد به عقد دوام- على المشهور المنصور [3]- و مدخول بها باشد بلا خلاف [4].

[1] رياض المسائل: 2/ 124.

[2] مغنى ابن قدامه: 7/ 114.

[3] كفاية الأحكام: 213.

[4] كشف اللثام: 2/ 167.