بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ*

و به نستعين [1] [1]

فتاوى مفتيان عقول درّاك و مسائل سائلان فحول هوش و إدراك، حمد و سپاس حضرت عليمى است كه ابجدخوانان دبستان آفرينش، و سبقآموزان [2] دار الإرشاد دانش و بينش را به تعليم علوم دينيّه و القاى مسائل يقينيّه افتخار فضل و دانش بخشيده و از افتقار جهل و نادانى رهانيده است.

و تحفۀ هزاران نحو از انحاى ستايش و درود- كه زبان متكلّمين اقسام كلام، و منطق ناطقان انواع لغات؛ از بيان معانى و معانى بيان آن قاصر و عاجز آيد [3]- صرف نثار دربار حكيمى است كه از فنّ بديع حكمت، مدرس بسيط خاك، و مكتب اين سفلى مغاك [4] را؛ مسقّف به گنبد نه طاق و قبّۀ هفت رواق

[1] لازم به تذكر است: نگارنده (رحمه اللّه) پس از نگارش كتاب «مقامع الفضل» بر آن حواشى نوشتهاند كه در آخر كتاب آوردهايم، شمارههاى ستارهدارى كه در متن كتاب بين كروشه ملاحظه مىفرمائيد مربوط به حواشى مىباشد.

[2] سبق: مقدارى از كتاب كه همه روزه آموخته شود (فرهنگ معين: 2/ 1818).

[3] ه: عاجزند.

[4] مغاك: گودال، گودال عميق.