و شصت و دو سال، بدون تفصيل ميان زنان [1].

و اما اخبارى كه در اين مسأله به نظر قاصر رسيده يكى: حديث پنجاه سال است و آن را روايت كرده است كلينى و شيخ (رحمه اللّه) به سند صحيح از عبد الرحمن ابن حجّاج [2]، لكن سندش مشتمل است بر محمّد بن اسماعيل- راوى- از فضل و حالش مختلف فيه است، و اشهر در اين ازمنه آن است كه:

حديثش حسن كالصحيح است، و بعضى مجهول كالصحيح مىدانند [3]، و اظهر، اول است.

و همچنين در طلاق «كافى» [4] و «استبصار» [5] و زيادات طهارت «تهذيب» به سند ضعيف- به سهل بن زياد- از عبد الرحمن مذكور روايت كردهاند [6]، و نيز محقق از كتاب بزنطى از بزنطى روايت كرده- مرسلا- و همگى از حضرت صادق (عليه السلام) [7].

و از آنچه مذكور شد معلوم گشت كه حكم «مفاتيح» [8] به اينكه اين حديث موثّق است، مانند حكم صاحب مدارك [9] و مرحوم آخوند ملّا احمد

[1] المجموع: 18/ 144، مغنى ابن قدامه: 8/ 68 و 87.

[2] كافى: 3/ 107 حديث 4، تهذيب الاحكام: 1/ 397 حديث 1237، وسائل الشيعة: 2/ 335 حديث 2294.

[3] مجمع الرجال: 5/ 154 و 155، ه: مىدانند و بعضى صحيح مىدانند (مشرق الشمسين: 276).

[4] كافى: 6/ 85 حديث 4، وسائل الشيعة: 22/ 171 حديث 28308.

[5] استبصار: 3/ 337 حديث 1202، وسائل الشيعة: 22/ 171 حديث 28308.

[6] روايتى كه سهل بن زياد از عبد الرحمن نقل كرده باشد در ابواب زيادات وجود ندارد بلكه در ج 8/ 137 حديث 478 آمده است.

[7] معتبر: 1/ 199.

[8] مفاتيح الشرائع: 2/ 343.

[9] مدارك الاحكام: 1/ 325.