از آن معلوم شود كه نجاست بوده است، يا شستن رخت را به ديگرى گذارد و در آخر معلوم شود كه إزالۀ نجاست نشده بود، و اينها همه در صورتى است كه نجاست رخت و بدن موجب بطلان وضوء و غسل و تيمّم نشده باشد و الّا نماز باطل است.

و اگر نداند كه پوست و مانند آن از ميته است و بعد از نماز معلوم شود كه از ميته بوده نماز صحيح است به شرطى كه آن را از مسلمانى گرفته باشد يا در ولايت اسلام از مجهول الحال گرفته باشد، و الّا نماز در آن باطل است هرچند كه در بلاد اسلام از زمين برداشته باشد، هرچند كه جلد قرآن افتاده باشد، چون اسلام صاحبش را نداند.

و مراد به بلاد اسلام بلادى است كه اكثر اهل آن مسلمان باشند، و اظهر آن است كه نماز مىتوان كرد در هر جامهاى غير پوستين مگر آنكه علم يا ظنّ شرعى به هم رسد كه نماز در آن نمىتوان كرد.

و مرد در انگشتر طلا و زربفت طلائى، يا در رختى كه تكمۀ طلا، يا چپ و راست طلا، يا بند چاقشور [1] طلا و امثال اينها از طلا داشته باشد نماز نمىتواند كرد، و مطلّى حكم طلا دارد- هرگاه لباس، يا جزء لباس باشد- و با مطلا نماز كردن- خواه سكّهدار و خواه غير سكهدار- ظاهرا ضرر ندارد خصوصا در غير خانۀ خود كه خوف تلف بر آن باشد، و همچنين مرد در رخت ابريشمى و كجينه [2] و آنچه مشهور است به علفى [3]، نمىتواند نماز كرد هرچند كه ستر عورت به آن نتواند كرد- مثل: عرقچين و كمربند- چنانكه در طلا گفتيم

[1] چاقشور: شلوار گشاد و بلند، داراى ليفه و بند (فرهنگ معين: 1/ 1267).

[2] كجينه و كجين: جامهاى كه در درون آن به جاى پنبه؛ ابريشم (كج) مىآكندند و در روز جنگ مىپوشيدند، كجينه [كجين] منسوب به كج است. (فرهنگ معين: 3/ 2915 و 2916).

[3] علفى: نوعى پارچه است كه از ابريشم مصنوعى سازند. (فرهنگ معين: 2/ 2341).