در مكتب اهل بيت (عليهم السلام) ظهور حرمت غناء به حدّى است كه نياز به توضيح ندارد و اين حكم، نظير مسح بر رجلين است و بيشتر صحابۀ پيامبر (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) نيز بر همين عقيدهاند.

و پس از استدلال به آياتى چند از قرآن كريم، براى اثبات حرمت غنا، مىنويسد:

و ليس الغرض الاستدلال بكلّ واحد من هذه الآيات بل الغرض التأييد و أوضح الحجج الأخبار المستفيضة بل المتواترة من طريق العامّة و الخاصّة.

و در پايان مبحث احاديث مىگويد: «اين مجموعه، غرض ما را تأمين مىكند و ضعف سند يا نارسايى دلالت برخى از روايات ضررى ندارد». آنگاه به نقل و نقد ادلّهاى مىپردازد كه بر جواز غنا به آنها تمسّك شده است و به استدلال گروهى از عامّه كه معتقد به اباحۀ غنا هستند، پاسخ مىدهد.

محقّق سبزوارى در آغاز اين رساله نگاشته است:

در اين رساله بيشتر آيات قرآن و اخبارى را كه از اهل بيت (عليهم السلام) در منع و تحريم غنا و تهديد بر آن رسيده است ذكر كردم، همچنين فروعى چند و خلاصۀ گفتار فقها و غير ايشان در بررسى معنى و حكم غنا را آوردم و در اينجا حرف دلم را زدم چنان كه حقّ خداى سبحان بر زبان انسان، همين است.

سبزوارى در استثناى حداء از حرمت غنا، تأمّل دارد و در حكم مغنّيۀ مجالس عروسى- به شرطي كه سخن باطل نگويد و مردان نباشند- قول به اباحه را اقرب به واقع مىشمارد و در استثناى مراثى حضرت امام حسين (عليه السلام) دليل قويى نمىيابد و دربارۀ غنا در قرائت قرآن كريم گويد: